පේරාදෙණිය හන්දියෙන් උදෑසන 5.20ට මාතර බලා ධාවනය වන දුම් රියට හනි හනිකට ගොඩ වී ගෑල්ලමයෙක් ලග ආසනයක පස්චාත් භාගය ස්තාන ගත කර වාඩි වී සුව නින්දකට සැරසුනා පමනි.අලුතෙන්ම මිලදී ගත් මාගේ ජංගම මෙව්වා එක එහා පැත්තේ සිටි ගෑල්ලමයාගේද නින්ද කඩමින් දෙදරා ගියේය.ඇය එක් වරක් මා හට ඔරවා ඉවත බලාගත්තාය.මම කුප්ප ලෙස සිනා සුනෙමි.
දුරකතන තිරයේ දිස් වන පරිදි ඇමතුම අම්මගෙනි.පුතෙකු ගෙදර එද්දී හැම අම්මා කෙනෙක්ටම එය ඉවෙන් මෙන් වැටහේ.අපේ අම්මාටද එසේමය.මා අද ගෙදර එන බව අම්මාට නොකිවෙමි.ඇයව පුදුමයට පත් කිරීමට සිතා ගෙනෙ සිටියද වැඩේ කචල් වෙන හැඩය.දැන් ඉතින් ඇමතුමට පිලිතුරු දී මා ගෙදර එන බව පැවසිය යුතුය.
"හෙලෝ අම්මා..."
ඔබන තිරයේ ඇති Answer බොත්තම ඔබමින්ම මම ඇමතුමට පිලිතුරු දුන්නෙමි..
"හෙලෝ ලොකු අයියේ.."
තූ....නෙද්දකින්ය...මේ උදේ පාන්දර ඇමතුම චූටි මල්ලී ගොබිලයාගෙනි..චූටි කාලයේ සිටම මේකාට , කලිසමේ චූ කර ගැනීම නිසා තිබූ නින්ද නොයෑමේ රෝගය නැවත ඉස්මතුවී ඇද්දැයි මට සැකයක් තිබේ.නැති නම් උදෑසන 5.20 ට ලොකු අයියලාට කෝල් කරන චූටි මල්ලිලාත් අද කාලයේ සිටීද?
"මොකෝ උගුඩුවෝ...තොට නින්ද යන්නේ නැද්ද මේ උදේ පාන්දර මිනිස්සුන්ට වද දෙන්නේ..."
මාගේ ආසනයේ සිටි කෙල්ල දෙනෙත් ලොකු කරගෙනම මා දෙස බලාගෙනම සිටී.මා ඇය දෙස බැලූ විටම ඇය තව තවත් ජනේලය දෙසට වූවාය.
"හෙලෝ අම්මා කියලා අම්මලාට උගුඩුවෝ කියලා බනින පුතාලත් අද කාලේ ඉන්නව නේ..." මේ ඇයගේ සිතුවිලි වල ශිෂ්ඨ සංශිප්තයයි.
මම නැවත පෙර කියූ කුප්ප සිනහවෙන්ම ඇයට සංග්‍රහ කලෙමි.
"ලොකු අයියේ...ඔයා ගෙදර එන්නේ කවද්ද ?"
"මේ එනගමන් තමා යකෝ ඉන්නේ...රෙද්ද...තෝ නිසා නිදාගන්නත් නෑ..."
"මට පොඩි ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා..අයියා තමා විසදන්න ඉන්න එකම එක්කෙනා..."
"නෙද්දකින් හාල්පාරුවා...මම ඒත් බැලුවා , ලොකු අයියා , ඔයා , වගේ හෙන හැගීම් දනවන වචන වලින් මට කතා කරද්දී මොකක් හරි බටර් පාරකට තමා සෙට් වෙන්නේ කියලා...කියපන්..මොකක්ද වෙන්න ඕන?"
මේකාට ඇත්තේ අධ්‍යාපනය සම්භන්ද ගැටලුවක් නොවිය යුතුය.අධ්‍යාපනය සම්භන්ධ ගැටලුවක් නම් මාගේන් උදව් ඉල්ලන්නේ නැත.එසේ නම් මෙම ඇමතුම කෙලින්ම යන්නේ පොඩි මල්ලීගේ ජංගම දුරකතනයටය..එයත් දැන් පාවිච්චි කරන්නේ නවීන පන්නයේ ඔබ ඔබා කතා කරන ජංගම දුරකතනයකි.
"මේක ෆෝන් එකෙන් කියන්න බෑ අයියේ"
"ඈ..යකෝ තොට තියෙන්නේ ලිංගික ප්‍රශ්නයක්ද? "
කෙල්ල නැවතත් මා දෙස බලයි..රවයි..ඔරවයි...ඉන් පසුව නැගිට හිස්ව ඇති වෙනත් ආසනයකට පියමන් කරයි..මම නැවත අර කුප්ප සිනහව...
"පිස්සුද ඕයි...මේක මගේ ජීවිතයත් මරණයත් අතර ප්‍රශ්නයක්"
මම හිතුවා හරීයටම හරිය..මේක අධ්‍යාපන ප්‍රශ්නයක් නොවේය.
"අඩේ....කවුද කෙල්ල? " ඉවෙන් මෙන් ප්‍රශ්නය තෝරාගත් මම චූටි මල්ලීගෙන් ඇසූවෙමි.
"කෙල්ල ගැන කියන්නම්...ඉස්සෙල්ලා තමුසේ ඉක්මනට ගෙදර එනවකෝ.."
"ඉක්මනට එන්න බෑ යකෝ..කෝච්චිය එන වෙලාවට එන්නම්..එතකල් මැරෙන්නේ නැතුව හිටපන්... "
"අනේ මේ ලොකු අයියේ... @$@$#%## "
(සංඛේත ලෙස දක්වා ඇත්තේ නමය වසරේ ඇම්බිත්ති කොල්ලෝ පාවිච්චි කරන කුනුහර්පයකි.. )
මම ජංගම දුරකතනය විසංදි කලෙමි..
චූටි මල්ලීට කෙල්ලෙක්ට වත් හිත ගොස් ඇද්ද? එය අම්බානෙක පුදුමය දනවන සුලුය..උගේ ලොකු අයියා මමය.එම නිසා එක් අතකට එය පුදුමය දනවන සුලු නැත.පුදුමය දනවන සුලු වන්නේ කෙල්ලෙක්ට හිත යෑමට මෙතරම් ප්‍රමාදවීම ගැනය.හරි නම් උගේ හිත මොන්ටිසෝරියේ සිටම කෙල්ලන්ට යා යුතුය.
හිතවත් පාඨකය...මම නැවත නැවත ඔබට මතක් කරමි...මම උගේ ලොකු අයියාය..
නුවර සිට ගෙදර දක්වා පැමිනෙන අතර මගදී චූටි මල්ලීගෙන් ඇමතුම් 5කි. මා අසලින් ඉවත් වූ ගෑල්ලමයින් ගනන 3කි.
කිසිදු උප්‍රද්‍රවයකින් තොරව ගෙදරට සැපැත් වන විට වේලාව මධ්‍යහන 12ටත් කිට්ටු වී ඇත.
වෙනදා දොරට විසි තිස් වතාවක් පමන තඩි බාන්නට සිදු වුනද අද මට එසේ සිදු වූයේ නොමැත. තඩි බාන්නට අත දිගු කරනවාත් සමගම දොර විවෘත විය...
"අම්මේ.....ලොකු අයියා ඇවිල්ලා...."
පස්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගිය චූටි මල්ලී මුලු ගමටම ඇහෙන පරිද්දින් කෑගැසුවේය..ඉන් පසු වරක් උඩ පැන්නේය...
"කෝ දෙන්න අයියේ බෑග් ටික..මම ගිහින් තියන්නම්..."
මා කියන්නටත් පෙර මාගේ බෑග් සියල්ල උසුලාගත් ඔහු කාමරයට පිය මැන්නේය.
"ඔන්න මම අද අයියා එන නිසා අයියගේ කාමරේ ලස්සනට පිලිවලට හැදුවා.."
උගේ කතාව හෙන සිරාය.කාමරය අම්බානෙක පිලිවෙලය.මාගේ ඇද පට්ටම පිලිවෙලය.මාගේ ඇදට අඩි දෙකක් පමන වන්නට තිබූ පොඩි මල්ලීගේ ඇද නම් ගන්නට දෙයක් නැත.එහි ඇද රෙද්ද පාපිස්සට ගෙන ඇත.පාපිස්ස ඇද රෙද්දට ගෙන ඇත.පොරවන්නට ඇත්තේ මදුරු දැලකි.පොඩි මල්ලී ගැන මට අම්බානෙක දුකක් දැනුනි..
"ඇයි තෝ පොඩි අයියගේ ඇද හැදුවේ නැත්තේ.. "
චූටි මල්ලීට චෝදනා කරමින් මම ඇසුවෙමි.
"ඕකාගේ ඇද හදලා මට මොනවද ලැබෙන්නේ..ඕන් අද එනවා කියලා තිබ්බා ඌත්..මම නම් හදයි උගේ ඇද...හ..."
මූ නම් රට ඇම්ඩෙකි.පොඩි මල්ලීට කෙලවා ලැබෙන ආත්ම තෘප්තිය මා අම්බානෙක විදිනා බව මූ දනී...එක් අතකට පුදුම වන්න දෙයක් නොමැත..මූ මගේම චූටි මල්ලීය..
"හරි....දැන් කියපන් කවුද කෙල්ල? "
"කෙල්ලෙක් නෑ ඕයි..."
"එහෙනම් යකෝ තෝ දැන් කිව්වේ කෙල්ලෙක් ගැන ප්‍රශ්නයක් කියලා..."
"කෙල්ලෙක් ගැන තමා ප්‍රශ්නේ...මේකයි සීන් එක.. හැමදාම කොච්චියේදී හම්බෙන කෙල්ලෙක් ඉන්නෝ.... "
ඒ වචන කියා අවසන් වීමට පෙර මම , මාගේ ලාබාල කාලයට සිතෙන් පියමන් කලමි..
මා පහ වසරේදී හමු වූ කෝච්චියේ කෙල්ල....
ඇය මා දෙස බලයි...ඉන් පසු සිනා සෙයි..රවයි...අතේ ඇති අපි රජ ඉබ්බෝ ඉස්ටිකර් ඇලවූ පැන්සල් පෙට්ටිය කට කොනකින් හපයි.ඉන් පසු ගස්සා ඉවත බලා ගනී...මා පොඩි කාලේ දැමූ කුප්ප හිනාව දමයි.... රිච්මන්ඩ් කන්ද දුම් රිය පලේදී මාත් සමගම ඇය දුමි රිය වේදිකාවට බසී..වැරදීමකින් ඇයගේ අත මාගේ අත සමග ගැටෙයි.දෑත් ස්පර්ශ වූ ඒ සුලු නිමේශය....ඉන් පසු ඇය සිනා සෙයි...මාගේ කුප්ප සිනාව.... අඩි දහයක් පමන ඇවිද ගොස් ඇය නැවත පසු පස හැරෙයි..මා දිහා බලයි..ගස්සයි....නැවත සිනාසෙයි...මාගේ කුප්ප සිනහව... පසුබිමෙන් මිහිරි හින්දි ගීතයක් ඇසෙයි....
"ඕයි....තෝ අහගෙනද ඉන්නේ...."
චූටි මල්ලී බෙරිහන් දෙයි....හුටාය,..එම කොටස අතීත කාලයට අයිති වූවකි..මා මේ සිටින්නේ වර්තමානයේය.තත්පර දෙකක මනෝ පාරෙන් පසුව මම නැවතත් චූටි මල්ලීගේ ආදර කතාවටම එන්ටර් වූයෙමි.
"කවුද #$#%#@ මගේ නම දාලා ඒ කෙල්ලට ලියුමක් දීලා "
(නැවත පෙර කී සංඛේත කිහිපය )
"ඉතින් මරුනේ ඕයි...කෙල්ල කැමති කිව්වද?"
"කැමති කිව්වා....බම්බුවක් කිව්ව...ඒකි , ඒකිගේ අයියට ගිහින් ලියුම දීලා..අයියා එනවා කිව්වලු සඳුදට මට ගේමක් දෙන්න...ඒකිගේ අයියා හෙන මැරයා ඕයි..අන්තිමට ඉතින් මට මේක කියන්න ඉතුරු වෙලා ඉදියේ තමුසේ විතරයි ලොකු අයියේ...අනේ කියන ඇද රෙද්දක් හදන්නම්... සදුදට මාත් එක්ක කෝච්චියේ යන්න එනවකෝ...ප්ලීස්.. "
හුටාය...
බුදු අම්මෝය....
මෙවන් චූටි මල්ලිලා සතුරෙක්ට වත් ඉන්න එපා කියන්නේ මේකය...මූ හදන්නේ මට හොද හෝටලයකින් ගේමක් සෙට් කරන්නය...මම මාරු විය යුතුය..කන ගුටියක් ඌ තනියෙන් කා යුතුය..අහිංසක පරඩැලක් මෙන් සිටින මම ,මගේ දිවි රැක ගත යුතුය..
"තමුසෙට පිස්සුද ඕයි...මට සදුදට විභාගයක් තියෙනවා..අගහරුවාදට මැච් එකක් තියෙනවා..කොටින්ම ඉරිදා හවස අපේ කොල්ලෙක්ගේ ආච්චි කෙනෙක් නැති වෙන්නත් තියෙනවා.. "
මම රටේම නැති පච ටිකක් ඇද බෑවෙමි..
"හ්ම්ම්ම්...එහෙනම් ඉතින් මොනවා කරන්නද..මගේ ප්‍රශ්නේ නේ..මමම විසදගන්නම් අයියේ.."
චුටි මල්ලී හෙන රොමැන්ටික්ය..මගේ හිත වටවල කහට කෝප්පයකටත් වඩා අම්බානෙකට උනු වී ගියෝහුය.චූටි මල්ලී කර බාගෙන කාමරයෙන් එලියට යයි..උගේ ඇස් වල පනින්නට ඔන්න මෙන්න වෙර දරන තඩි කදුලු බෝල දෙකකි..ඒවා දැන් පනී , දැන් පනී යැයි මට සිතේ...
මොනා කරත් පොර මට කතා කලේ උගේ ලොකු අයියා නිසාය.මේ මොහොතේ මම ඌව තනිකර දමා නොයා යුතුය.
"ඒ.....ඔහොම හිටහන්...සඳුදා කීයටද යන්න ඕන.. "
"උදේ උදේ..6.30ට කෝච්චියේ ගිහින් ඔයාට එහෙම්ම නුවර යන්න පුලුවන්..මම ඒවත් ප්ලෑන් කරලයි තියෙන්නේ...අයියගේ සපෝට් එකට මගේ යාලුවෝ දහයක් දොලහක් විතර එන්නම් කියලත් කිව්ව..මම ඒවත් රෙඩි කරා..."
"අඩෝ...තෝ හිතුවද මට එක එකාගේ සපෝට් එක ඕන කියලා...තෝ දන්නෑ යකෝ කැම්පස් එකේ මම දෙන ගේම්...දන්නව නම් ඔහොම දහයක් දොලහක් ලෑස්ති කරන්නෑ...."
"ඔව්..එහෙනම් හැටක් හැත්තෑවක් විතර ලෑස්ති කරනවා... ""
මොකක්ද තෝ කුටු කුටු ගාන්නේ බිම බලන්...තොට සැකද? "
"පිස්සුද අයියේ...මට අයියා ගැන සත පහක සැකයක් නෑ... ඔන්න එහෙනම් සඳුදා උදේ යමු.ගිහින් ඒකිගේ අයියට ඇවිද ගන්න බැරි වෙන්න ගේම දීලා එමු."
ඌ එසේ කියද්දී ඇස් දෙක කාන්තියෙන් බබලයි...අවුරුදු 16-18 කොල්ලන්ගේ හීන මේවා නේදැයි මටද සිතේ.අහෝ...මාගේ තරුණ කාලයත් ගත වන්නට ඇත්තේ මෙලෙසිනි.මට මා ගැනම සියුම් ලැජ්ජාවත් දැනුනි.එය ලැජ්ජාවකට වඩා යටි බඩට කිතියකි...
සඳුදා දිනය එලබෙන්නට වැඩි කාලයක් ගත නොවිනි.උදෑසන 5ට පමන භූමිකම්පාවක් මෙන් දැනුන චූටි මල්ලීගේ ඇද සෙලවීමෙන් පසු මම ඇහැරුනෙමි..දඩ බඩ ගා මුහුනට වතුර පහරක් එල්ල කරගෙනම ඩෙනිම් කලිසමකින් හා සුදු අත් දිග කමීසයකින් සැරසුනෙමි..
"ඒ..ඕයි....තමුසේ කොහේ යන්නද?"
චූටි මල්ලී පාසල් නිල ඇදුමෙන්ම සැරසී මා වෙත දිව විත් අසයි..
"ඇයි අද වලියක් තියෙනෝ කිව්ව නේ..මේ ඒකට යන්න"
"නෙද්දකින්...ඔය ඇදුම නිකන් පන්සල් යන්න වගේ නේ..ඔහොම බෑ ඕයි වලි වලට යන්න..පොඩ්ඩක් ඉන්නවකෝ..."
එසේ කියමින් චූටි මල්ලී කාමරයට රිංගයි..ඉන් පසුව මොකක්දෝ හැට්ටයක් මෙන් ඇදුමක් උසුලාගෙන විත් මට අන්දවයි...
"අහ්....ඔය තියෙන්නේ....දැන් නම් පට්ට මැර ලුක් එක..රැවුලත් වවන් ඉදිය නම් තමා නියමම මැරයා.හැබැයි කන්නාඩි දෙක තමා අවුල්...කෝ බලන්න..."
එසේ කියමින් පොර කන්නාඩි දෙක ගලවන්නට දිව එයි...
"අඩෝ...තෝ හදන්නේ මාව මරවන්නද...ඕක නැතුව මට පේන්නේ නෑ පොලොස් කොට්ටෝරුවෝ..ඒක නෙමේ...කාගෙයි මේ මැර ඇදුම්...?"
"වෙන කාගෙද..පොඩි අයියගේ තමා..මේ...මම ඕන ආයුධ ටික කලිසම් සාක්කු වලට දැම්මා..චෙක් කරලා බලනෝ..බැරිම උනොත් විතරක් වෙපන් එකක් පාවිච්චි කරනෝ...නැති නම් වෙපන් එකකට යන්න එපා..අතම විතරක් පාවිච්චි කරලා වැඩේ ගොඩින් ඉවරයක් කරගන්න බලමු.,."
මම සාක්කු අත ගා බැලුවෙමි..හුටා...එක සාක්කුවක ඇට බෝල විදින තුවක්කුවකි..අනෙකේ නියපොතු කපන කතුරකි.අස්සටම වන්නට රේසරයකි.."
හ්ම්ම්ම්...16-18 උන්ගේ හීන...මට නැවත සිතුනි...
"තොට කොයින්ද රේසරයක්? තොගේ රැවුල වැවෙන්නේ නෑ නේ..."
"ඕක පොඩි අයියගේ රේසරේ...කියන්නෙපා හොදේ.."
කන්නාඩිය ඉදිරිපසට ගොස් නිකමට වාගේ මම මාගේ මැර පෙනුම දෙස වරක් බලා ගත්තෙමි..ඇට සැකිල්ලක් රෙද්දකි වැසුවාක් මෙන් දිස් වෙයි.අද නම් ඉස්පිරිතාලේ ලගින්න වෙන දවසකි..වෙනදාටත් නැතුව මම බුදු පහනද පත්තු කලෙමි...ඉන් පසුව දකුණු කකුලත් ඉදිරියට තබා ගෙදරින් පිටත් වූයෙමි..
නියමිත වේලාවට විනාඩි කිහිපයක් පමන ප්‍රමාද වී දුම් රිය පැමිනියේය.අපි හනි හනිකට දුම් රියට ගොඩ වූයෙමු
ඉස්සර කාලයේදී මෙම දුම් රියේ අයිතිකාරයෝ අපිය.මෙහි චන්ඩි අපිය..මෙය පාලනය කරන්නෝද අපි වෙමු.දැන් කාලය වෙනස් වී ගොසිනි.දැන් චූටි මල්ලිලාගේ කාලයයි....
දුම් රිය පෙට්ටියේ අයිනටම වන්නට තිබූ ආසනයක ලස්සනම ලස්සන චූටි නංගියෙක් වාඩි වී සිටියාය.පෙනුමෙන් නම් ඇය නමය වසරේ විය යුතුය.කොන්ඩය තනි කරලට ගොතා ඇත.දුම් රියේ වේගවත් ගමන නිසා ඇති වන සුලගින් ඇයගේ බෙල්ල හිර වෙන්නට දමා තිබූ කොල පැහැ ටයි පටිය ඒ මේ අත වැනේ.ටයි පටිය පපුවට තද කර ගැනීමට ඇය විශාල උත්සහයක් ගනී...
"ලොකු අයියේ..."
මා කටත් ඇරගෙන සිටිනවා දුටු චූටි මල්ලි මට ආමන්ත්‍රනය කලේය.
"මේ....අර කෙල්ලටද උඹේ හිත ගියේ.."
මම ඒ නංගී දෙටස අත දිගු කරමින් ඇසුයෙමි..
පිස්සුද ඕයි.එයා තරූශි , ඉන්නේ හික්කඩුවේ...තාත්තා බැංකුවක වැඩ කරන්නේ...ඒ කෙල්ලගෙන් මම කලින් ඇහුවා..ඒත් එයා කැමති උනේ නෑ...
"හුටා...මම උඩ ගියෙමි...දැන් හැදෙන පොඩි උන් නම් ගන්නට දෙයක් නැත...අසික්කිතය...කෙල්ල ගැන මට හිත යද්දී මුන් මගුලුත් කතා කර අවසානය.එක් අතකට මූ මගේම චූටි මල්ලීය..ඉතින් පුදුම වන්නට දෙයක් ඇත්තේම නැත...
"එහෙනම් කෝ ඕයි කෙල්ල.."
"ඒකි අද නැද්ද මන්දා...හෙන තාර බැරල් එකක් වගේ කෙල්ලෙක් ඕයි..අම්මපා මගේ නම දාලා ඕකිට ලියුම දීපු එකා අහු උනොත් මම උගේ ඔලුව පලනවා..."
මම නැවත සිනා සුනෙමි...අවුරුදු 16-18 කොල්ලන්ගේ හීන....
මහත තඩි තාර බැරල් එකක් සොවීමට මාගේ දෑස් දුම් රිය පෙට්ටිය පුරා එහා මෙහා ගියේය..එක් ඇසිල්ලෙක මාගේ දෑස් එක් සුපුරුදු මුහුණක් අසල නතර විය...හනි හනිකට මම ඔහු අසලට පිය මැන්නෙමි...
"අඩෝ...තරිඳු"
මම ඔහුව ආමන්ත්‍රණය කලෙමි.
ඔහු පුදුමයෙන් මෙන් පසු පස හැරී මා දෙස බැලුවේය,,
"අප්පටසිරි...රත්තා..."
ඔහු පෙරලා මාව ආමන්ත්‍රණය කලේය..
"පන්ති යන කාලේ දැක්කට පස්සේ උඹව ඔය දැක්කමයි බන්...ඉතින් ඉතින්...මොකද දැන් කරන්නේ... "
මම ඔහු ගෙන් ඇසුවෙමි.
"දැන් ඉතින් ජොබ් එකක් කරනවා බන්...උඹ මොකද කරන්නේ.."
ඔහු මගෙන් ඇසුවේය.
"මම ඉතින් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයෙක් වෙලා පව් ගෙවනෝ...ඉතින් ඉතින් අද නිවාඩුද?"
"පිස්සුද බන්..මොන නිවාඩුද..පොඩි කේස් එකකට ආවේ..උඹත් සෙට් උන නිසා ගේම ලේසි වෙයි.."
"මොකෝ සීන් එක, වලියක්ද? "
"ඔව් බන්...කවුද #@$#$ අපේ නංගිට ලියුමක් දීලා...ඌයි උගේ අයියයි අද එනවලු මගෙන් ගේම ඉල්ලන්න... #$#%^%^ යවන්නේ #@$#$ දෙන්නට...උන් දන්නෑ මේ තරිඳුවගේ හැටි...."
(සංඛේත ලෙස දක්වා ඇත්තේ විශ්ව විද්‍යාල මට්ටමේ අසභ්‍ය වචන කිහිපයකි. )
එසේ කියමින් ඔහු මස් කපන පිහියක් වැනි තඩි පිහියක් අතේ තිබූ ටියුලිප් බෑගයෙන් එලියට ගත්තේය,,,
"ඉතින්, උඹ කොහේද මේ යන්නේ..."
"මම...මේ....මේ....මම..මචන්...මම මේ... කැම්පස් එකට යනවා.. "
කෙල ගුලි දෙකක් එක විටම ගිල දැමූ මම පැවසූවෙමි.
