හන්තාන දෙසින් උදෑසන හිරු කිරණ විශ්ව විද්‍යාල භූමියට වැටෙමින් තිබුනි.කියවන ඔබට නම් මෙය කතාවේ අලුත් කොටසකි.තාරිකාට නම් එය එසේ නොවුනි..ඇය බියෙන් තැතිගෙන තිබුනි.වෙනදාට හිමිදිරි උදයේම අවදිවන ඇය , අද අවදි වූයේ හසිනිගේ කෑ ගැසීම හමුවේය.
"තාරිකෝ....නැගිටපා...න්...."
ඔළුවේ සිට පොරවාගෙන සිටි රෙද්ද දෑතින්ම ඇද දමමින් හසිනි කෑගැසුවාය.මේ කෙල්ල නම් ඕනෑවට වඩා වැඩිය.කතාවේ චරිතයක් නිසා ඇය ගැන ලියමි. නැතිනම් මෙවැනි පණ්ඩිත කෙල්ලන් මම ගණනකටවත් නොගනිමි...
හිරු එලියට එකවරම දෑස නිරාවරණය වූ නිසාදෝ තාරිකා දෑස් පුංචි කර වටපිට බැලුවාය.
යුවතියක් උදෑසනම අවදිවනු ඔබ දැක තිබේද? පිලිතුර "ඔව්" නම් ඇයගේ කොණ්ඩය අවුල්වී ගොස් තිබිය යුතුය,දෑස් යට ගොස් මුව දෙපස සුදුමැලි වී තිබෙනු ඔබ දකින්නට ඇත.පිලිතුර "නැහැ" නම් ඔබ වාසනාවන්තය...ඒ දසුන එතරම්ම බියකරුය..
එම හැඟීමෙන්ම අපි තාරිකා දෙස බලමු...
සමාවන්න..කතාව ලියනා මටද වැරදී තිබේ...සෑම යුවතියක්ම එසේ නොවේ යැයි කිව යුතුය..ඇයගේ කොණ්ඩය පිළිවලය...දෑස් දීප්තිමත්ය...
යුවතිය පියකරුය..නින්දෙන් අවදිවෙද්දී පවා ඇයගේ වෙනසක් නැත.එය ස්වභාවික සුන්දරත්වය විය යුතුය...ඊට වඩා දෙයක් මම නොදනිමි..ගෑණු ළමෝ සම්බන්ධයෙන් මම වියතෙකු නොවෙමි...වල්පල් දෙඩෙව්වා හොඳටම ඇතිය..අපි කතාවට යමු...
"මොකො...ගෙදර කියලා හිතුවද..ඉක්මණට නැගිටලා මූණ සෝද ගනින්..."
තාරිකා සිනහසෙමින්ම ඇඳෙන් බිමට පැන්නාය..
"මූණ සෝදගන්න කලින් ඇඟිලි සෝදන් ඉන්න වෙයි."
මේසය මත තිබූ කුඩා කුප්පියක් අතට ගත් ඇය එයින් ටිකක් රෙදි කැබැල්ලකට ගෙන නියපොතුවල තවරා තදින් පිරිමදින්න වූවාය..
"ඕයි මැට්ටි...ඔච්චර තදට උලන්න ඕන නෑ..."
නැවතත් පණ්ඩිත කටින් පණ්ඩිත වදනක් පිටවුනේය..
"බෝතලේ අන්තිම ටික තියෙන්නේ...අත් දෙකේම යවන්න පුළුවන් වේවිද දන්නෑ.."
තාරිකා බියෙන් පිලිතුරු දුන්නාය...
විනාඩියක් දෙකක් පමණ යුවතියෝ ඔවුනොවුන්ගේ වැඩ වල නිරත වූවෝය.
"හරියන්නේ නෑ හසිනි...ඇඟිලි හතරක ඒවා යවන්න බෑ...බෝතලේ ඉවරයි"
උත්සාහය අත හරිමින් ඇය කීවාය...
"අද නම් උඹ ඉවරයි තාරි....අර පොට්ටයට අහු නොවේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරලා එලියට බැහැපන්.."
මාගේ ඉවසීමේ සීමාවක්ද තිබේ..මේ කෙල්ල නම් ඕනෑවට වැඩිය..මම නැවතත් එසේම කියමි.මේ පණ්ඩිත කෙල්ල නම් ඕනෑවට වඩා වැඩිය....කන්ණාඩි දැමූ පලියට ඔහුට පොට්ටයෙකු යැයි කීම කෙතරම් අසාධාරණද??
"ම්ම්ම්ම්...හසී....ඔයා ලඟ බ්ලේඩ් එකක් තියෙනවද?"
මද වේලාවක් කල්පනා කරමින් සිටි තාරිකා ඇසුවාය...
"ඔව්..ඇති...මොකටද?"
"කෝ දීපන්කෝ.."
බ්ලේඩ් තලයත් රැගෙන තුවායත් පොරවාගෙන යුවතිය නානකාමරයට ඇතුලු වී දොර වසා ගත්තාය,..ඇතුලට යාමට අපට අවසර නැත..මම ඔබට නැවත මතක් කරමි..මෙය කාන්තා නේවාසිකාගාරයකි...අප මේ දැනුත් රැදී සිටින්නේ අනවසරයෙනි.ඉතින් අපි නාන කාමරයක් ඇතුලට කෙසේ රිංගමුද...
එන්න...අපි ඕනෑ තැනක ඇවිදිය හැකි පිරිමි නේවාසිකාගාරයක් වෙත යමු...
"එපා වෙනවා බං සපත්තු දාලා ශර්ට් යට කරලා අඳින්න ගියාම..ඒ මදිවට අත් කොට ශර්ට්..තෙල් ගාලා ඔලුව පීරන්නත් ඕන...නිපුන් ,ඔන්න ඔය කලිසම මෙහාට විසි කරපන්."
පාවී ආ කලිසම එක් අතකින් අල්ලා ගත් නිර්මාල් හනි හනිකට එය හැඳගත්තේය.එය ඇදගන්නා තුරු අපි අහක බලා සිටිමු.පිරිමි අපිට නම් ඒ දසුන් ගනන් ගත යුතු නැත.නමුත් මේ කතාව යුවතියන්ද කියවයි.ඔවුන් මේවා දුටුවහොත් හොද නැත්තේ නිර්මාල්ටමය.කලු පාට කලිසමට නිල්පාට අත්කොට කමිසය යට කර තෙල් ඩිංගක් ගා හිසද පීරාගත්තේය. කන්ණාඩිය ඉදිරිපිටට ගොස් වරක් දෙවරක් හැඩ බැලුවේය.කන්ණාඩි පාවිච්චි කරන්නේ යුවතියන් පමණක්ම නොවේ..නැතිනම් පිරිමි නේවාසිකාගාර වල කන්ණාඩි දෙක තුන බිත්ති වල එල්ලා තිබෙන්නට විදිහක් නොමැත.
"ඔක්කොම හරි..දැන් පලයන්කෝ නාදන් එකට කෙල්ලො ටික පරිස්සම් කරගෙන එක්කගෙන එන්න..."
නිපුන් ඇසක් ඉඟිකරමින් පැවසුවේය.නවක වදය කාල සීමාව තුල බොහෝ දෙනෙකුගේ ප්‍රියතම කාලය වන්නේ මෙය බව මම තරයේ විශ්වාස කරමි..
හැඳ පැලඳ ගැනීමෙන් පසු අක්බාර් ශාලාවේ රැඳී සිටිය සියලුම පළමු වසර සිසුන් රාමනාදන් ශාලාව වෙත පෝලිමේ පැමිණියෝය.යුවතියකගේ අතින් අල්ලාගෙන පීඨය වෙත පිය නැගීම ඊලඟ කාර්යයයි.පියකරු යුවතියකගේ නම් අත තවත් ඉලංදාරි අතක් සමඟ එකතුවීමට ගතවන්නේ තත්පරයෙනුත් පංගුවකටත් වඩා අඩු කාලයකි.පැමිණ සිටින ඉලංදාරි රැල ඇස් ඒ මේ අත යවමින් ලස්සන ලස්සන යුවතියන් දෙස ඇස් බෝල කරකවමින් සිටියෝය.අවාසනාවකට තාරිකා පියකරු යුවතියක් වූවාය...ඉතින් කුමන කතාද...ඇස් බෝල කිහිපයක් එක එල්ලේම ඇය දෙස යොමු වී තිබුනි.
තාරිකාගේ අතේ නම් කවුරුන් හෝ එල්ලෙනු ඇත.එතෙක් අපි හසිනි සිටින්නේ කොයිබදදැයි සොයමු...ඇයත් කාගේදෝ අතක එල්ලී සිටියාය...හසිනි ගැන සොයා බලනා ඒ සුලු මොහොතට නිර්මාල් තාරිකාගේ අත ගෙන සිටියේය.හසිනි ගැන මෙතරම් උනන්දුවෙන් සොයන්නේ කියදැයි මම නොදනිමි.මේ කතාව අතීතයේදී ලිව්වා නම් හසිනි යනු තාරිකාගේ යෙහෙලිය පමනක්ම යැයි ලිවීමට ඉඩ තිබුනි.ඒත් වර්ථමානය සලකද්දී හසිනි ගැන මොකක්දෝ අමුත්තක් දැනේ.ඇය පියකරුය..හෙන විසේය...දගය...කතාව ලියනා මාගේ සිත ඇද ගැනීමට තරම් හසිනිගේ චරිතය ප්‍රබහල වී තිබේ...ඇය ගැන මීට පෙර සොයා නොබැලීම ගැන මම මටම දොස් පවරා ගත්තෙමි.කතාව අතර තුර මම ඔබට නැවත යමක් මතක් කරමි..සෑම ප්‍රේම කතාවකම මෙන්,මේ කතාවේදේ කතා නායිකාවගේ යෙහෙලිය තනිකඩය...
පාඨකය....අපි තාරිකා ගැන සිතීම අත හැර ඇයගේ යෙහෙලිය ගැන සිතීමට පටන් ගනිමුද??
අපි නැවත නිර්මාල්ලා දෙස හැරෙමු.පලමුව නිර්මාල්ගේ මුහුණේ මද සිනහවකි, තාරිකාගේ මුහුණෙහි පෙරලා කරන සිනහවක් සේයාවකි.....ඉන්පසු ඉතින් පුරුදු ලෙසම ප්‍රථම හමුවීමේ සුන්දර මතක සටහන් කතා කරනු ඇත..
එය සිදුවීමට පෙර මා ලියන්නේ කෙසේ දැයි ඔබ සිතනු ඇත..මීට අවුරුද්දකට පෙර මමද ඔය සිදුවීම් පෙල ඔය ආකාරයටම පසු කලෙමි..
"ඉතින්...කොහොමද?"
නිර්මාල් කතාව ආරම්භ කලේය..
"හොඳයි...අදත් අපි දෙන්නා එකට දැක්කොත් මාර වැඩේ නේ.."
තාරිකා නිර්මාල්ට අකමැතිද? එසේත් නැති නම් එය ප්‍රකාශ කලේ බිය නිසාදැයි මම නොදනිමි...
මහාචාර්‍ය එදිරිවීර සරස්චන්ද්‍ර එලිමහන් රංග පීඨයත් , හාදු වංගුවත් , කලාගාරයත් පසු කරමින් ඔවුන් පාගමනින්ම පීඨය දෙසට ඇවිද ගියෝය.
එකිනෙකා පසුපස එකිනෙකා සේ අතින් අත අල්ලාගෙන ගැහැණු හා පිරිමි ළමෝ දෙසිය ගණනක් පාරේ ගමන් කිරීම වෙන තැනක සිදුවූවා නම් විවිධ අය විවිධ කතා කියනු ඇත.නමුත් මේ කාල සීමාව තුල පේරාදෙණියට විශ්ව විද්‍යාලයට නම් එය අරුම පුදුම දසුනක් නොවීය.
තාරිකාටත් , නිර්මාල්ටත් ඕපාදූප කතා කරන්නට දී මම ඔබට වෙනම දෙයක් කීවේ හිතාමතාමය.ඔවුන්ටත් පෞද්ගලිකත්වයක් තිබිය යුතුය..සමහරවිට ඉදිරියට මෙය ඔවුන්ගේම කතාවක් වනු ඇත...
"ඒයි...තාරවා....ඔහොම නැවතියන්"
සමාවන්න...මෙය ඔවුන්ගේම කතාව වීම ගැන සැක සහිතය..
කොහෙන්දෝ පැමිණි කටහඬක් තරුණ යුවල එක තැන නතර කිරීමට සමත් විය..මලිත් හෙවත් පොට්ට ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුවා ගැන අපට අමතකම වී ගොස් තිබුනි..මෙම කතාව ඔහු නැතිව ලියන්නට බැරුවා සේය.
මලිත් , නිසල් ඇතුළු ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුන් කිහිප දෙනෙක් තරුණ යුවල වට කර ගත්තෝය.
"ඒයි...කෝ උඹේ අත් වල සායම් ටික මකාගෙන ආවද?"
එකෙක් තාරිකා දෙස රෞද්‍ර බැල්මක් හෙලමින් ඇසීය..
ඔව් කියන්නට මෙන් තාරිකා දෙවරක් හිස ඉහල පහල ගෙනිච්චාය...
"උඹේ නෝන ගොළුයිද? "
එවර බැල්ම එල්ල වූයේ නිර්මාල් වෙතටය..
මේ බිය ජනක අවස්ථාවේ වුවත් තාරිකාට තමාගේ "නෝනා" යැයි ඇමතීම ගැන නිර්මාල් , හිත ඇතුලෙන් මොකක්දෝ ආශ්වාදයක් වින්දේය..එය කොලු කමද එසේත් නොමැතිනම් වෙනත් හැඟීමක්ද යන්න පැවසීමට මම තවමත් ඉක්මන් වැඩිය.
"මකාගෙන ආවා"
නිර්මාල් අපහසුතාවයට පත් වී සිටිනු දුටු නිසාදෝ තාරිකා කතා කලාය..
"කෝ පෙන්නපන්"
එවර නම් මලිත් කතා කලේය...
දෑත පෙන්නන්නට වෙන්නේ තමා අප්‍රිය කරනම ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුවාටය...ඔහු දෑතින් අල්ලා බැලුවොත්!! තාරිකා කිලිපොලා ගියාය..
"මොකද බකමූණියෙක් වගේ බලන් ඉන්නේ..අත් දෙක පෙන්නපන්.."
යුවතිය හිතට වීරිය ගෙන දෑතම මලිත් දෙසට දික් කලාය..
"ඒ..මේකි මකාගෙන ඇවිල්ලා...අන්න එහෙම ඉඳපන් මේකේ ඉන්නව නම්.."
තාරිකාගේ දෑත් දෙස බලමින් නිසල් පිලිතුරු දුන්නේය...
අනෙක් අයට නොපෙනුන කුමක් දෝ දෙයක් , උපැස් යුවලක් පැලඳ සිටි දෑසක් දුටුවේය.එය ඔහුගේ හිත පතුලටම කිඳා බැස්සේය..සමහර විට...ඔව්..සමහර විට අද හවස ඔහු එය යුවතියට පවසනු ඇත..මම ඉක්මන් නොවී ඉඳිමි...
"ඒ තාරාවා නංගි...ඔය කණ්නාඩි දාන ජ්‍යෙෂ්ඨතුමාගෙන් අහපන් කෙල්ලෙක්ට, එයාගේ පර්ස් එක ඇතුලට ෆොටෝ එකක් විදිහට යන්න ඕන නම් මොකක්ද කරන්න ඕන කියලා "
එකිනෙකා අපහසුතාවයට පත් කර ගැනීම තම කණ්ඩායම ඇතුලේද සිදුවිය හැකිය. තම සගයන් ඉදිරියේ මලිත්ව අපහසුතාවයට පත් කරනු වස් නිසල් ඇසුවේය..
තාරිකා බිය වී සිටියාය...ඇය එය ඇසුවොත් මලිත්ගෙන් තවත් රැග් වීමට සිදුවනු ඇත..ඇසුවේ නැතොත් අනෙක් පිරිසෙන් රැග් වීමට සිදුවනු ඇත.ඇය අසරණය.අහිංසක යුවතියට මේවා තවත් දරා ගැනීමට හැකියාවක් නැත්තා සේය.
"පිස්සු නැතුව ඉඳපල්ලා...නංගි උඹ පලයන්"
මලිත් සැබැවින්ම අපහසුතාවයට පත් වී සිටියේය..විහිළුවකට උවත් ගත යුත්තක් තිබේ..නමුත් සජිනි ගේ ඡායාරූපය විහිළුවට ගැනීම ඔහු නොරිස්සුවේය...ඔහුටත් නොදැනිම දකුණු අත පසුම්බිය කරා ඇදී ගියේය.
"නෑ නෑ...උඹලා කොහේවත් යන්නේ නෑ...අහපන්!! දැන්ම අහපන්,,නැතිනම් අපි අස්සවන්නම්.."
අනෙක් සිසුන්ද නිසල්ට සහයෝගය පලකිරීම උදෙසා යුවතියට තර්ජනය කලෝය..ඇය වඩ වඩාත් නිර්මාල්ගේ දෑත තද කරගත්තාය..කුමක් හෝ කල යුතුය..අවසානයේ එය ඇසීමට තාරිකා තීරණය කලාය...
"ජ්‍යෙෂ්ඨතුමාගේ මුදල් පසුම්බියට ඡායාරූපයක් විදිහට ගෑණුළමයෙක්ට ඇතුලු වෙන්න නම් මොනවද තියෙන්න ඕන සුදුසුකම්?"
මට ඔබට එක් දෙයක් කීමට අමතක වී තිබුනි..නවක වදය කාල සීමාව තුල නවක සිසුන්ට ඉංග්‍රිසි වචන කතා කිරීම තහනම්ය..ඉතින් දන්නා සිංහලෙන් කියන දෙයක් කිව යුතුය..
ප්‍රශ්නයට පිලිතුරු ලෙස මලිත් සිනහසුනේය.එය මවා ගත් සිනහවක් බව තාරිකාට පවා තේරුම් ගියාය.හැඟීම් හංගාගෙන සිටීම අතින් නම් ඔහු දුර්වලයෙකි..ආදරයක් සඟවා ගැනීමට නම් ආදරය කර පලපුරුද්දක් තිබිය යුතුය.ඒ අතින් මලිත් පුරුදුකාරයෙකු නොවීය.ඔබටත් මේ ආකාරයටම මතකය ඔච්චම් කර තිබෙනු ඇතැ‍යි මම
සිතමි.කුමන සරදම ඉවසුවද මතකයේ සරදම ඉවසා සිටිය නොහැකිය.අමතක කල නොහැකි
කෙනෙකු හා සම්භන්ධ සෑම පුංචි දෙයක්ම එක් අවස්තාවකදී කදුලු බිංදු ලෙස
ශරීරයෙන් එලියට පනිනු ඇත.එය මතකයේ ස්වභාවයයි..අමිහිරි ප්‍රේමණීය මතකයේ
ස්ව්භාවයයි..මේ ලියන මොහොතේ මමද කදුලක් පිස දමමි...ඔබට එය නොපෙනේ..උපැස් යුවලක් පැලදීමේ වාසිය එයයි.
"ආ...එයා කියන එකක් නෑ...මම කියන්නම්...එකම සුදුසුකම තමා මේ ජ්‍යෙෂ්ඨතුමා ඒ ගෑණුළමයට අම්බානෙක ආදරේ කරලා තියෙන්න ඕන..ඒ ගෑණුළමයා ආදරේ කරත් නැතත්,ඒ ගෑණුළමයා වෙන කෙනෙක් එක්ක යාලු වෙලා ඉඳියත් , මෙයා එයාට ආදරේ කරලා තියෙනව නම් , පර්ස් එකට ෆොටෝ එකක් විදිහට යන්න පුලුවන්
...හරි...දැන් කියපන් දෙන්නත් එක්කම මම කියපු එක ආයේ සැරයක්"
නිසල් නැවත විධානයක් දුන්නේය...
තරුණ යුවල අසරණව ගොස්ය..මලිත් ඊටත් වඩා අසරණව ගොස්ය.මොන දෙයක වුවත් අමතක කල නොහැකි දෙය වන්නේ මතකයයි.ඒ මතකය අකුණු පහරක් සේ ඔහු ඉදිරියේ ආලෝකමත් වෙමින් තිබුනි...දැන් ඔහුට තාරිකා පෙනෙන්නේ තාරිකා ලෙස නොවේය..ඇය දැන් ඔහුට සජිනි වූවාය.තාරිකාගේ දෑතේ වෙලී සිටි නිර්මාල් ඔහුට පෙනුනේ.....
සමාවන්න....එතනින් එහාට කතාව ලියාගෙන යාමට මට නොහැකිය....මලිත්ට මැවෙනා රූපයන් මා ඉදිරියේද මැවේ...මා ලියන්නේ මාගේ කතාව නොවන බව පුන පුනා කීවත් යමක් හංගාගෙන ලිවීම අපහසුය..මේ කතාවත් මගේ කතාවත් මටද පැටලීගොස් තිබේ..කතා දෙකම එකක් නම්, එසේ නම් මෙය ලියාගෙන යෑම තවත් අපහසුය..කෙසේ වුවද මා තීරණයක් ගතයුතුය.මේ කතාවන් කාගේ දැයි වෙන් වෙන්ම ඔබට පැවසිය යුතුය.ඔබව තවත් පටලවා දැමීම මට ඇවසි නොවේ.
මතකයන් සියල්ල ඇඳී , මැකී යද්දී තාරිකා සහ නිර්මාල් අදාල ප්‍රකාශය කර අවසන් කර තිබුනි...
"හ්ම්ම්...පලයල්ලා පලයල්ලා...."
නිසල් හෝ වෙනත් කෙනෙක් කියූ නිසා තරුණ යුවල ඉක්මණින්ම එතැනින් පැනගත්තෝය..
කාලය හෙමින් හෙමින් ගතවුණි...වේලාව අපිටත් හොරා ගොස් තිබේ..දේශන වලට සහභාගී වීම නිසා නවක සිසුන් මෙන්ම ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුන්ද කාර්යබහුල වී තිබුනි..
හිරු බැස යෑමට ආසන්න වෙද්දී නිර්මාලුත් තාරිකාත් නැවත මුනගැසුනෝය.එය නිර්මාල් කලින්ම සිට සැලසුම් කර තිබුනු නිසාද එසේත් නැතිනම් අහම්බයක්ද යන්න මම නොදනිමි...යුවල විශ්ව විද්‍යාල ක්‍රීඩාපිටිය මායිම්ව ඇති පාරේ වල් පල් දොඩවමින් ඇවිද ගියෝය..
"ඒයි ඔහොම නවතිනවා.."
නැවතත් පෙර පරිදිම විධානයක් ඇසුනි..පෙර පරිදිම නැවතීමක් සමඟ ආපසු හැරී බැලීමක්...ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුන් 10ක් 12ක් දැක ගැනීමේ අරමුණින් පිටුපස හැරී බැලුවද උපැස් යුවලක් පැලඳගත් එක් ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුවෙක් පමණක් පිටිපස සිටියේය...
"තමුසෙගේ ඔළුව හොඳ නැද්ද නංගි?"
බිඳක්වත් පමා නොවී මලිත් ප්‍රශ්න කලේය.. මොහු පැමිණ සිටින්නේ උදෑසන සිදු වූ දෙයට පලිය ගැනීමට විය යුතුය..තාරිකා සියලු දෙවි දේවතාවුන්ට පින්දුන්නාය..ඇය ගොලුවූවා නම් යැයි සිතුවාය...මේ මොහොතේම බස් රථයක නැගී ගෙදර යාමට ඇත් නම් යැයි සිතුවාය..ඇයට සිතුනු හැම සිතුවිල්ලක්ම මා දන්නේ කෙසේ දැයි මගෙන් නොවිමසන්න...මා එය ඉදිරියට ඔබට කියමි..එතෙක් ඉවසා සිටින්න...
"කතා කරනවා..."
"මම වැරැද්දක් කරේ නෑ ජ්‍යෙෂ්ඨතුමා..එයාලා මට කරන්න කියපු දේ තමා මම කරේ"
යුවතිය බියෙන් පිලිතුරු දුන්නාය...නිර්මාල් ඇය අසලින් සිටීම ගැන එක් අතකට ඇය සතුටුවූවාය.
"ඒක ගැන නෙමේ ඕයි මම අහන්නේ...නියපොතු වලට කරපු දේ ගැන මම අහන්නේ.ඇයි නියපොතු හීරුවේ..?."
අහා...එසේ නම් මොහු එය නිරීක්ෂණය කර තිබේ..අපිටත් වඩා , කොටින්ම නිර්මාල්ටත් වඩා මේ උපැස් යුවල පලඳින සිසුවා යුවතිය ගැන සංවේදී වී තිබේ..එය එසේ වූයේ පසුම්බියේ වූ ඡායාරූපය නිසාද එසේත් නැති නම් වෙනත් හේතුවක් නිසාද..පිලිතුර මම දනිමි..නමුත් අද කතාවෙන් මම එය ඔබට නොපවසමි...යොවුන් ප්‍රේම කතාවල කුතුහලය තිබෙනා තරමට ඒවා පාඨක සිත් ඇඳ බැඳ තබා ගනී.
"කියුටෙක්ස් Remover එක ඉවර උනා...ඉතින් Blade එකකින් හූරලා යැව්වා.."
"කියුටෙක්ස් ,Remover , Blade ?? ගිලපන් කඩ්ඩ වචන ටික ඔක්කොම"
ඇයට බුරුලක් දීමට මලිත් කොහොමටවත් කැමති නැත..ඔහුද ගානකට වැඩිය..මෙවැනි සුන්දර යුවතියකට මේ ආකාරයට කතා කිරීම ගැන ඔහු පසුතැවිය යුතුය.
"නියපොතු ආලේපේන ඉවත්කරණය ඉවර වෙලා තිබුන නිසා මුවහත් තලයකින් ආලේපන ඉවත් කරා"
"අන්න එහෙම වරෙන්..."
මලිත් සිහින් සිනහවක් මුවට නගා ගනිමින් පැවසුවේය..
"යකෝ.මෝඩියේ....කරන්න කියන පලියට හැම වැඩක්ම කරන්න එපා..බ්ලේඩ් එකෙන් හූරද්දී ඇඟිල්ලක් එහෙම කැපුන නම්?..ඔයිට වටා හිතලා වැඩක් කරපන්.නැති නම් අපිටයි පොලීසි යන්න
වෙන්නේ.හ්ම්ම්ම්....දැන් පලයන්"
ඔහු එය කීවේ පොලිසි යෑමට බියෙන්ද , එසේත් නැති නම්!!! එය අපිට ප්‍රශ්නයක් වූවාට තාරිකාට නම් ප්‍රශ්නයක් නොවීය..එතනින් ගැලවී යෑම ගැන ඇය දෙවියන්ට පින් දුන්නාය...
මද දුරක් ඇවිද ගිය පසු නිර්මාල් ඇයගෙන් අහන්නේ නැතිවම යුවතියගේ දෑතින් අල්ලා ගත්තේය..ඉන් පසු තම අතින් ඇයගේ දෑඟිලි පිරිමැද්දේය.
"ඔයාට නම් පිස්සු තාරි..මමත් දැනුයි දැක්කේ..." ඇයගේ නියපොතු වලට සිදුවී ඇති දෙය දැකීමට මෙතරම් වෙලා යෑම ගැන නිර්මාල් තමාටම දොස් පවරා ගත්තේය.තමා ඉස්සර වුනේ නම් ඒ ලකුණු ටිකත් වැටෙන්නේ තමාට බව ඔහු දැන හුන්නේය.
තාරිකාට තාරි කියන තරමටත් , ඇයගේ දෑතින් අල්ලන තරමටත් නිර්මාල් දැන් ඇයට ලංවී සිටියේය..කුමක්දෝ හේතුවකට යුවතියද ඒ ගැන කිසිවක් කියුවේ නැත.
මේ කතාව කියවන ඔබ නිර්මාල් , තාරිකාට ලං වීම ගැන දුක් වෙන්නේ මන්දැයි නොදනිමි..හේතුවක් ඇති නම් එය මලිත් විය යුතුය...
නමුත්.....මලිත්??
මලිත් යනු කවරෙක්ද????
-----------------------------------------------------------------------------------------
මතකය
බඩු ටිකත් පැක් කරගෙන ගෙදර යන්න මම 1.20ට බදුල්ලේ ඉඳලා කොළඹ යන කෝච්චියේ නැග්ගා..මේ කෝච්චියේම මමයි ඉශාරයි එකට ගෙදර ගිය හැටි මතක් වෙනවා..මේවා බ්ලොග් එකේ ලිව්වම හෙට උදේටත් මට කෝල් එකක් ඒවි..ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ..මම ලියන්න අරන් ඉවරයි..මීට මාස හතරකට විතර කලින් මේ බදුලු කෝච්චියේම ඉශාරත් එක්ක ගෙදර යන්න ගියපු අන්තිම දවස ගැන මතක් වෙනවා..සමහර විට මේ මතකය කියන කෑල්ල තියෙන්නේ ඒවා ලියන්නම වෙන්න ඇති...
"මොකො නංගි, ප්‍රශ්නේ මොකක්ද...?ස්ටේශන් එකේදි කතා කරෙත් නෑ..කෝච්චියට නැගලා කතා කරන්නෙත් නෑ.."
"ලොකු ප්‍රශ්නයක් අයියේ"
"පේපර් එකට එන ප්‍රශ්නයක් නම් කුප්පියක් දාන්නම් කොළඹ යනකල්" පුරුදු විදිහට විහිළුවෙන් මම උත්තර දුන්නා..
"විහිළුවක් නෙමේ අයියේ..ආදරේ නැති කෙනෙක් එක්ක ආදරෙයි වගේ ඉන්න උනොත් මොකද වෙන්නේ?"
එයා අහන්නේම ඔය වගේ උත්තර දෙන්න අමාරු ප්‍රශ්න.
"මම එහෙම ඉඳලා තියෙනවා..කැම්පස් එකට එන්න කලින්...ඒ ගැන මම ඔයාට කියලා තියෙනව නේ නංගි..ඒ හිටපු කෙනාගේ ෆොටෝ එක පර්ස් එකෙන් අයින් කරලා එතනට ඔයාව දැම්මේ මම ඇත්තටම ඔයාට ආදරේ නිසා..."
"ඉතින් එහෙම ඉන්න පුළුවන්ද?, මම් කිව්වේ ආදරේ නැති කෙනෙක්ට ආදරේ වගේ ඉන්න පුළුවන්ද?"
"බෑ...පොඩ්ඩක් වත් බෑ..."
"හ්ම්ම්ම්..මට ඔයාට බොරු කරන්න බෑ අයියේ..අපි ආදරේ කරන්න පටන් අරන් දැනට මාසයක් වෙන්න ඇති...මට තවත් ඔයාට බොරු කරන්න බෑ.."
"බොරු?? මොකක්ද බොරු?"
බොරුව මොකක්ද කියලා දැන දැනම මම එයාගෙන් ඇහුවා...
"මට ඔයාට ආදරෙයි වගේ රඟපාන්න බෑ සහන් අයියේ.එහෙම කරොත් මට පව්.."
"ආදරේ නෑ....ඒත් එහෙනම් ඇයි මට ආදරෙයි කිව්වේ??"
"දෙයියනේ මම බයෙන් හිටියේ.ඔයා මගෙන් ඇහුවා...මම උත්තර දුන්නා....ඒක මම හිතලා කිව්වේ නෑ..මම බය උනා ඔයාට ඕන උත්තරේ නොදුන්නොත් ඔයා මාව රැග් කරයි කියලා.."
"රැග් කරන්න...ඒත් මම ඔයාගෙන් අහන දවස් වල රැග් එක තිබුනේ නෑ ඉශාරා.."
"හරි දෙයියනේ !! හරි....මම දන්නවා..ඒත් මම බය වුනා."
ඊට පස්සේ එයා මොන මොනවදෝ කිව්වා..මමත් ඔහේ අහගෙන ඉඳියා...සමහර විට එයාට මේ සම්බන්ධේ පටන් අරන් මාසයක් වෙන්න ඇති..ඒත් මට ඒ මාසේ අවුරුදු ගානක් වගේ..ඒ බැඳීම කඩලා දාන්නේ කොහොමද කියලා මම හිතාගන්න බැරුව ඉන්නේ..මොකක් හරි පිනකට මම කන්ණාඩි දෙක දාගෙන ඉඳියේ..ඉතින්...එයා කොහේ මගේ කඳුළු දකින්නද...එයාගේ කතාවේ හැටියට එයා සාධාරණයි..එයාට කරන්න දෙයක් තිබිලම නෑ..ඒත් මාසයක්ම යනකල් ඉඳලා ඒක කිව්වේ ඇයි..?
"ඉශාරා...ඔයා මට ආදරේ කරත් නැතත් මම ඔයාට ආදරෙයි....සමහර විට මම ආයෙත් කතාවක් ලියාවි..ඔයා මගේ කලින් කතාව කියෙව්වනේ..මම ඒක බාගෙට නතර කලේ ඔයා මගේ ජීවිතේට ආපු නිසා..ඒත්...ඔයා ඇවිල්ලා මට අලුත් කතාවක් ලියන්න ඉඩ හදලා දුන්නා...ඔයාට බොහොම පින්..."
කෝච්චියේ ගැස්සිල්ලත් එක්ක මම පියවි සිහියට ආවා..
අද බදුල්ල කෝච්චිය ගැස්සෙනවා වැඩියි..එදත් එහෙමයි...මොනව කරන්නද...ජනේලයක් අයිනට හේත්තු වෙලා මම ඒ දවස ගැන හිත හිත හිටියා..මටත් නොදැනිම මගේ අත පර්ස් එකට ගිහිල්ලා ඒක තිබුන ෆොටෝ එකක් එලියට ඇදලා අරගෙන.ඕනම දේක අමතක කරන්න බැරි දේ තමයි මතකය...
එයා මොනවද ආදරේ ගැන දන්නේ..ආදරේ කරන්න ,එයා තාම චූටි කෙල්ලෙක්...
මම ආදරේ කරන කෙනා මට ආදරේ නැති නම් කඩදාසි කෑලි පර්ස් වල පුරවන් ඉඳලා වැඩක් නෑ...පර්ස් එකේ දාගෙන ඉදපු දෙවනි කෙල්ලගේ ෆොටෝ එකත් කෑලි හතර පහකට ඉරලා ජනේලෙන් එලියට අල්ලගෙන ඉඳියා...හුලං පාරට කෑලි ටික ඔහේ පා වෙලා ගියා...මතකයත් ඒ වගේ පාවෙලා නැති වෙලා යනව නම්....සමහර දේවල් නැවත නැවත සිද්ද වෙනවා වගෙයි..ආයේ පාරක් ආදරේ කරොත් ෆොටෝ කෑලි පර්ස් එකේ දාගෙන මතකය අමතක කරන්න බැරි පිස්සෙක් වගේ විදවන්නේ නෑ.
අද ඉදලා , මේ ලියන කතා දෙක පටලවලා කියවන ඔයාලව අතරමං කරන එකේ තවත් තේරුමක් නෑ..ඉශාරා දන්නවා මම මේ කතාව බ්ලොග් එකේ ලියනවා කියලා.මම හිතුවා මේ කතාව හැමෝගෙන්ම හංගලා එයාගෙනුත් හංගලා ලියාගෙන යන්න පුලුවන් වේවි කියලා.ඉතින් බොරුවට කතා දෙකක් වගේ ලියාගෙන ගියා.මේ කතාව තවත් කාගෙන් වත් හංගන්නේ මොකටද...
ඔව්....මම අද රහසක් කියන්නම්...
මම ලියන කතා දෙකම එකක්..එයා තාරිකා...නෑ එයා තාරිකා නෙමේ..එයා ඇත්තටම ඉශාරා...
ඔව්....මම අද රහසක් කියන්නම්...
මම ලියන කතා දෙකම එකක්..එයා තාරිකා...නෑ එයා තාරිකා නෙමේ..එයා ඇත්තටම ඉශාරා...
