නුඹ රහසින් ඇවිත්...... (1 කොටස)

වේගයෙන් පැමිනි මාතර කොළඹ බස් රථය ගාල්ල බස් නැවතුම් වෙත ලගා විය.ගිනි ගහන අව්වත් බස් රථයෙන් ඇවිස්සුනු දුහුවිල්ලත් නිසා ලේන්සුවකින් මුහුන වසා ගත් ඇය හනි හනිකට බසයට ගොඩ වූවාය.ඇයට මේ කිසිවක් හුරු පුරුදු දේවල් නොවේ.ගාල්ලට පැමින තවම සති දෙකක් වත් නැත.ඒ නමුදු ටියුෂන් ක්ලාස් යැවීමට තාත්තාට තිබූ තදියම ගැන ඇය සිතෙන් බැන වැදුනාය.

ඔබට ඇයගේ මුහුනේ ඉරියව් බලා සිටින්නට අවස්ථාවක් ලබා දුන්නා නම් ඔබ සිනාසෙනු ඇත.

ඇය සැබැවින්ම තම පියාට ආදරය කලාය.අම්මාගේ වියෝවත්,තාත්තාගේ ස්ථානමාරුවත් නිසා අලුත් ජීවිතය ඇයට අලුත්ම අත්දැකීමක් විය.

ඇය කවුදැයි මම තවම ඔබට නොකීවෙමි.ඇය අනුත්තරා දිසානායක වූවාය.

ඉතින් අපි කතාවට යමු.

අනුත්තරා පන්තියට යන විටත් පන්තිය පටන් ගෙන අවසන්ය.....

"සු....................................................."

 පන්තියේ කොනකින් පටන් ගත් සූ.... හඩ පන්තිය පුරා පැතිරීමට ඇසිපිල්ලමක් සලන තරම් වත් වෙලාවක් ගත වූයේ නැතැයි මම සිතමි.

  "ඕක නවත්තනවා....අන්තිම පේලියේ නිල් පාට ඉරි ඉරි ටී ශර්ට් එක.......ගේනව බලන්න තමුසෙගේ පොත." ටියුශන් ගුරුවරයාගේ හඩ පන්තියේ එල්ලා තිබූ ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍ර මගින් දැඩිව ඇසුනි.නැවතත් පන්තිය සංසුන් විය.ඒ සිදුවීම් අතර තුර අනුත්තරා බන්කුවකට බර දී ඉදගත්තාය.

 කොන්ඩය අවුල් වූ කමීසයේ බොත්තම් ඇරගත් තරූශ පෙරේරා නොහොත් අපගේ රස්තියාදුකාර කතානායකයා (එම වචනය කොතෙක් දුරට සාධාරන දැයි නොදනිමි ) පිටු 40 ක කොපි පොතක් ගෙන ගුරුවරයා ඉදිරියට පැමිනියේය.

"ගන්නවා බලන්න පොත.මේ මොකක්ද ඕයි..තමුසේ හදන්නේ මුලු බයෝ සිලබස් එකම මේ පිටු හතලිහේ පොතේ ලියන්නද? "

තරූශගේ සිනහමුසු මුහුනත් පන්තියේ මුනු මුනු සද්දයත් ස්වල්පවෙලාවක් පැවතුනි.

"පන්තිය පටන් ගත්තු දවසේ ඉදලා කරේ මේ පිටු දෙකේ තියන ඒවා විතරද.කවදා හැදන්නද දරුවො.මේක සෙල්ලමක් නෙමේ.අම්මා තාත්තා මහන්සියෙන් හම්බකරන සල්ලි තමයි ඔයා මේ නාස්ති කරන්න්නේ."

"ඉතින් සර් සල්ලි නාස්ති වෙන නිසා නේ මම පිටු හතලිහේ පොතක් ගත්තේ"

 කොල්ලන් සිටි පැත්ත සිනහ හඩින් පිරුනද කෙල්ලන්ගේ පැත්ත දෙස ඔබ මා නොබලන තරමට නුවණට හුරුය.

සල්ලී දී උගන්වන පන්තියක් නිසාදෝ ගුරුවරයා සිසුවාට අත ඉස්සුවේ නැත.

යනවා පන්තියේ පිටිපස්සෙම පේලියට.ගිහින් නගිනවා ඩෙස්ක් එක උඩට"

ගුරුවරයාගේ විධානය ඔහුට ගානක් වත් නැත.කටේ තිබූ චුවින්ගම් හපය බිමට දැමු ඉලන්දාරියා සංසුන් ගමනින් පසුපසට ගමන් කලේය..

මේ සියල්ල දෙස අනුත්තරා සන්සුන්ව බලා සිටියාය.

"හොද වැඩේ අසමජ්ජාතියට.ඕකා තමා ඔයා එනකොටත් සු...ගාන්න පටන් ගන්න ඇත්තේ.ඕකටම හරියන යාලුවෝ ටිකක් ඉන්නව නේ.කොහොම ගෙවල් වල හැදුන උන්ද දන්නේ නෑ.ගිය සතියේ බස් එකේ යනකොට මගේ ගවුමේ චුවින්ගම් එකක් අලවලා තිබ්බා.අපරාදේ අලුත්ම ගවුම."

 අනුත්තරාට අනෙක් පසෙන් සිටි තරුණිය කියාගෙන කියාගෙන ගියාය.

"මීට කලින් ක්ලාස් ආවද.මම අදයි ඔයාව දැක්කේ."

"නෑ.අද තමා ආවේ.මම අනුත්තරා"

"මම ඉරේශා ""

එතනින් පටන් ගත් ඔවුන්ගේ කයිවාරුව කොතනින් නැවතුනා දැයි මම නොදනිමි.තරුණ ගැහැණු ළමුන් දෙදෙනෙකුට කතා කරන්නට මොන තරම් දේවල් තිබේද..ඔවුන්ගේ කතා සොයන්නට යාමට තරම් මම ඕපාදූප කාරයෙකු නොවෙමි.

 තමාගේ පියා ගාල්ලේ තැපැල් ස්ථානාධිපති බව , ගමේ ගත කල ජීවිතය ගැන , තමන්ගේ අලුත් ජීවිතය ගැන අනුත්තරා දිසානායක කියන්නට ඇත.ඉරේශාදා ඊට නොදෙවනි වන ලෙස තම ජීවිත කතාවම කියන්නට ඇත.

පන්ති නිම වන තුරුම ඔවුන්ගේ මුකුලුව,සිනහව මෙන්ම තරූශ දිසානායකගේ බන්කුව උඩ සිට කරන ඉලන්දාරි විහිලු වලින්ද පන්තිය පිරී පැවතුනි.

 ------------------------------------------------------------------------------------------

පලවෙනි පාරට තමා කෙටි කතාවක් නොවන කතාවක් වගේ දෙයක් ලියන්න ගත්තේ.මේක ඉවර කරන්න පුලුවන් වේවිද බැරි වේවිද කියන්න මම දන්නේ නෑ.ඒත් ලියනවා. කොටස් දහයකට අඩු වෙන් ඉක්මනට ලියලා දාන්න ඕන.අර නායකත්ව පුහුනුවත් ලග ලගම එන නිසා ලියන එක නම් ඉක්මන් වේවි..හිතෙන දේ වචනයකින් හරි කියලා යන්න..මොකද මේ බ්ලොග් එකේ පලවෙනිපාරට තමා මම මේ වගේ දෙයක් ලියන්නේ..කුප්ප නැති කතාවක්....