මම ඔබව කතාවේ මාස තුනක් ඉදිරියට ගෙන ගමි.ඒ මාස තුන තුල සිදු වූ දේ අනන්තය.අප්‍රමානය,නමුත් ඒ මතකය අවදි කර නැවත නැවත රිද්දා ගැනීමට මට නොහැකිය.මෙපමන කල් මතකය නැමති බලාපොරොත්තුවක් නිසා කතාව ලියාගෙන ගියෙමි.නමුත් දැන් ඒ බලාපොරොත්තුවත් නැත.
විශ්ව විද්‍යාල භූමිය පුරාවටම ඇති රොබරෝසියා මල් ගස් වල එකදු මලක් දක්නට නොමැත.සතියක් පිපී ඊලග සතියේ පරවී බිමට වැටෙන රොබරෝසියා මල් , මාස තුනකට පසුවද පිපී තිබේ යැයි බලාපොරොත්තුවීම අණුවන කමකි.
නමුත් Milk bar එක අසල ඇති රොබරෝසියා මල් ගස ඒ අතින් වෙනස් කමක් උසුලයි.එකම එක රොබරෝසියා මලක් ගසෙහි ඉහලම අත්තේ පිපී තිබුනි.අප මෙහි පැමිණියේ එම පිපී තිබූ රොබරෝසියා මල ගැන සමීක්ෂනයක් කරන්නට නොවන බව මම අවධාරනය කරමි.
එන්න...අපි Milk Bar එක දෙසට ඇවිද යමු.
අප කතා නායකයා අයිස් ක්‍රීම් එකකුත් අතින් ගෙන කිරිහල අයිනට වන්නට තිබෙන බංකුවක වාඩිවී සිටියේය.නිසල් ඔහුට අනෙක් පසට වන්නට තිබෙන බංකුවේ වාඩි වී සිටියේය.දෙදෙනාම බලා සිටින්නේ මා පෙර කියූ රොබරෝසියා මල දෙසය.ඔවුන් කතාව අරඹනා ආකාරයක් පෙනෙන්නට නැත.
පාඨකය, මෙතැන රැදී සිටීමෙන් අපිට ඇති ප්‍රයොජනයක් නොමැත.අපි ගැහැණු ලමුන්ගේ නේවාසිකාගාරය වෙතට යමුද?
එම සිතුවිල්ල සිතින් පහව යද්දීම මලිත් කතාව ඇරඹුවේය.
"මම හෙට තාරිකාට කියනවා බන්"
"හෙට නෙමේ මලිත් දවස.හෙට කලබල වැඩියි.තව ටික දවසක් ඉවසපන්"
"හෙට තමයි දවස"
මලිත් තීරණාත්මක හඩින් පැවසීය.
"සෙනග මහ ගොඩක් අස්සේ ඒකිට ආදරෙයි කියලා ඒකිගෙන් කැමැත්ත ගන්න පුලුවන් වේවි කියලා උඹ හිතනවද? තව ටික දවසක් යන්න ඇරපන්.ඒකි කොහොමටවත් උඹට කැමති වෙන්නේ නෑ."
"ඇයි අකමැති වෙන්නේ.අපි පොඩි උන් නෙමේ නෑ.අවුරුදු 22ක් කියන්නේ මොකක් හරි තීරණයක් තනියම හිතලා ගන්න පුලුවන් වයසක් නිසල්"
"එහෙම තීරණයක් හිතලා ගන්න පුලුවන් වයසක් නම් උඹ ඔය ප්‍රශ්නේ මට උස්සන් එන්නේ නෑ නේ.ජීවිතේ මොන වයසකදිවත් තීරණයක් තනියම හිතලා ගන්න මිනිස්සු බයයි බන්.අනික ඒකි තාම චූටි කෙල්ලෙක්.උඹ ගැන ඒකිට තියෙන ප්‍රතිරූපේ අන්තිම සවුත්තුයි.අන්තිම කියන්නේ අන්තිමම සවුත්තුයි.එහෙම තියෙද්දී ඒකි උඹට කැමති වේවිද?"
"කැමති වෙන්න හරි නොවෙන්න හරි මම හෙට තාරිකාගෙන් අහනවා"
දෙබස් අවසාන කරමින් මලිත් තීරණාත්මක හඩින් පැවසීය.
හෙට දවස කුමක්ද? හෙට දවසේ විශේෂත්වය කුමක්ද.ඔබට මෙන්ම මටද එය මහත් වූ ප්‍රේහේලිකාවකි.නිසල් කියූ ආකාරයට නම් හෙට සෙනග ගොඩක් ගැවසෙන දිනයකි.
එන්න..මෙය දැන ගැනීමට ඇත්තේ එකම ක්‍රමයකි.අපි පීඨාධීපතිතුමාගේ කාමරයට හොරෙන් පනිමු.රාමනාදන් ශාලාවට මහ රෑ ඇතුලු වූ අපිට මෙයත් වැඩක්ද..
කවුරුත් නොමැති වෙලාවක් එනතෙක් සිට අපි කාමරයට ඇතුලු වෙමු.ඔබලා කාමරයේ අනික් තැන් සෝදිසි කරනා අතරවාරයේ මේසේය මත තිබී , හෙට දවසේ විශේෂත්වය මම සොයා ගත්තෙමි.එය ආරාධනා පත්‍රයකි.නවකයන් පිලි ගැනීමේ දිනයට කෙරෙනා ආරාධනා පත්‍රයකි.
එය ආරාධනා පත්‍රයකි.නවකයන් පිලි ගැනීමේ දිනයට කෙරෙනා ආරාධනා පත්‍රයකි.
දිනය හරියටම හෙට දවසය.එසේ නම් හෙටින් පසුව සියලු සිදුවීම් අහවර වනු ඇත.
හිරු අවරට යමින් තිබේ.වෙනදා පුරුද්දට රාමනාදන් ශාලාව වෙත අඩිය එසවීමට ගියත් එම එසවූ අඩිය නැවත පසු පසට ගන්නට මටම සිදුවේ.මතකයත් මට ඔච්චම් කරනා හැටියකි. රාමනාදන් ශාලාවේ අපිට අයිති කිසිවෙකුත් නැත.සමාවන්න...මට අයිති කිසිවෙකුත් එහි නොමැත.ඉතින් අවේලාවේ එහි යෑමට මට දැන් හේතුවක් නොමැත.
පසුදා පලමු හිරු කිරණ විශ්වවිද්‍යාල භූමියට පතිත වද්දීත් බොහෝ දෙනා අවදි වී සිටියෝය.පිරිමි ලමුන්ගේ නේවාසිකාගාර වල ඇදුම් මැදීම සිදුවන්නේ තරගයට මෙනි.විටෙක එකෙක් කන්නාඩිය වෙත පැමින හැඩ බලයි.තවත් එකෙක් ඔහුව පසෙකට ඇද දමා කොණ්ඩය පීරයි.ගැහැනු ලමුන්ගේ නේවාසිකාගාර වල තත්වය කෙසේ ඇද්දැයි ඔබටම සිතා ගත හැකිය.ගැහැනු ලමුන්ගේ නේවාසිකාගාර අස්සේ ගොස් කාගෙ කාගේත් හිත් රිද්දවාගැනීමට මට අවශ්‍ය නැත.
නවක සිසුන්ට අමතරව ජ්‍යේෂ්ඨ සිසුන්ද තම තමන්ගේ ඇදුම් පැලදුම් කෙරේ විශේෂ සැලකිල්ලක් දක්වයි.අප කතා නායකයාද එසේමය.
හැද සිටි කමීසයට සුවද විලවුන් තවරමින් ඔහු කණ්නාඩිය දෙසට පිය මැන්නේය.
"අප්පට සිරි..ඇලුත් කලිසමකුයි ශර්ට් එකකුයි..උඹ අලුතින්ම ගත්තද ? "
මලිත්ගේ ගමන නවතමින් නිසල් ඇසීය.
"නෑ බන්..මේ මල්ලිගේ ඇදුම්..මම ගෙදර ගිහින් එද්දී අරන් ආවා." ඔහු සිනාසෙමින්ම පැවසීය.
"හා හා...හොදයි හොදයි...මලමාලයා වගේ පලයන්.එතකොට තාරිකා එක පාරින්ම කැමති වේවි."
පිලිතුරු ලෙස සිනහවකින් පමනක් සංග්‍රහ කල මලිත් කන්නාඩිය ඉදිරිපිටට ගොස් කොන්ඩය පීරීම ආරම්භ කලේය.
මේ අතර ජ්‍යේෂ්ඨ සිසුන්ගේ විධානය පරිදි නවක සිසුවෙකුගේ අතින් එල්ලී ගත් නවක සිසුවියෝ එකිනෙකා පසුපස එකිනෙකා සේ පේලි සෑදී නවතා තිබූ බස් රථවලට ගොඩවීම ආරම්භ කර තිබුනි.
නවක සිසුවෙකුගේ අතින් එල්ලී ගත් නවක සිසුවියෝ
ඔබ සිතුවා මෙන්ම තාරිකා නිර්මාල්ගේ අතේ එල්ලී සිටියාය.ජෝඩුවට එකිනෙකා නැතුවම බැරුවාක් මෙනි.සියලුම සිසුන් බස් රථ වලට ගොඩවීමෙන් පසු හෝටල් පරිශ්‍ය බලා ගමන් ආරම්භ කෙරුනි.
එතකොට හසිනි කෝ?
ඔබ පුදුම වී මාගෙන් අසනු ඇත.ඇය කොහේ කෝ ඇති.එපමනකින් පමනක් මම පිලිතුරු දෙමි.සමහර චරිතයන් කතාවෙන් පමනක්ම නොව මාගේ ජීවිතයෙන්ද ඈත් වෙමින් තිබේ.කතාව ආරම්භයේදී තාරිකා කතා නායිකාව වූවාය.ඉන්පසුව හසිනි කතානායිකාව වූවාය.දැන් මේ කතාවට කතා නායිකාවක් නොමැත.වර්ථමානයේදී කතාවක් ලියද්දී මුහුණ දීමට සිදුවන අහියෝගය එයයි.
බස් රථ හෝටල් පරිශ්‍ය වෙත ලගා වීම්මෙන් පසුව සියලුම සිසුන් හෝටලය වෙත ඇතුලු වූවෝය.විදුලු ආලෝක රේඛා සැනෙකින් මතුවී සැනෙකින් නිවී යයි.
සංගීත නාදය සිත් ආදරයෙන් පුරවාලයි.
මෙ සියලු සිදුවීම අතර උපැස් යුවලක් පැලදූ දෑසක් කාවදෝ සොයයි.නමුත් ඔහු සොයනා චරිතය හෝටල් ශාලාවේ සිටියේ නැත.ඇය කොහේ යන්නට ඇතිද...
මෙ සියලු සිදුවීම අතර උපැස් යුවලක් පැලදූ දෑසක් කාවදෝ සොයයි
එන්න,අපි හෝටලයෙන් පිටත ආලින්දය දෙසට ඇවිද යමු.යුවතිය සිටියාය.පිටත ආලින්දයේ මුල්ලකට වී සිටියාය.ඇය ඉදිරියේ තවත් කෙනෙක් සිටියේය.ඔව්..නිසල්...ඇය ඉදිරියේ නිසල් මොන මොනවාදෝ කියමින් යුවතියට තර්ජනය කරමින් සිටියේය.
"හොදට අහගනින් නංගි.උඹට මතකයි නේ පහුගිය කාලේ සිද්ද වෙච්ච දේවල්..ඒ විදිහට ආයේ කැම්පස් එක ඇතුලේ ඉන්න ඕනද?"
නැත කියන්නට මෙන් තාරිකා හිස සැකුවේය.
"සම්ප්‍රධායක් විදිහට මෙහෙම Welcome එකක් දෙද්දී සීනියර් බැජ් එකේ අයියලා එයාලා කැමති කෙල්ලෙක් තෝරගෙන එයාට ආදරෙයි කියනවා.උඹටත් කවුරු හරි කැමතියි කිව්වොත් එයාට කැමතියි කියපන් . එහෙම කිව්වේ නැති උනොත් උඹගේ ලොකු ලයින් කියලා ආයේ රැග් කරාවි.තේරුනාද?"
යුවතියට කිසිවක් තේරුනේ නැත.ඇය තේරුන ලෙසට සිටින්නට උත්සහා කරේත් නැත.විහිලුවට ආදරෙයි කියනා ලෝකයක් ගැන මේ ඇසුවාමය.
"ඒත් අයියේ, මම එහෙම කාටවත් කැමති නෑ නේ" ඇය සිහින් හඩින් පැවසුවාය.
"කැමති නැති බව ඇත්ත ඕයි.ඒත් කැමති කියලා කියපන්.ඒක මේ මොහොතට විතරයි.ඒක හැමදාම වෙන දෙයක්."
ඔහු කියනා දෙය පිලි ගනු හැරෙන්නට ඇයට විකල්පයක් නොවීය.මොහොතක් වත් පමා නොවී ඇය හෝටලය තුලට ඇතුලු වූවාය.
ඇය පැමිනෙන තෙක් බලා සිටි පුද්ගලයා වහ වහා ඇය දෙසට ඇවිද ගියේය.ඉන් පසු ඔහු ඇය ඉදිරියේ සිට ගත්තේය.
"තරිකා..මම ඔයාට කැමතියි."
ඔහු එය එක හුස්මට කියා දැමුවේය.යුවතියේගේ දෑස දෙස බලමින්ම ඔහු එය කියා දැමුවේය.
තාරිකා මොහොතක් නිහඩව සිටියාය..
"මමත් අයියට කැමතියි."
මෙය තවත් එක කතාවකි.ලෝකයේ සිදුවන දහසකුත් කතා අතරින් එකම එක කතාවකි.වෙනසකට ඇත්තේ එය මාගේ කතාව වීම පමනි.මෙතැන් සිට සිදු වූ සියල්ල මටත් වඩා හොදට ඔබ දනී.ඔව්...මටත් වඩා හොදටම ඔබ දනී.
----------------------------------------------------------------------------------------------
මතකය--
කැම්පස් එකක් කියන්නේ වෙනම ලෝකයක්.මේ ලෝකේ ඇතුලේ එක එකා ජීවත් වෙනවා. රුපියල් විසි පහක බත් එකට බෙදලා තිබුන එලවලු ව්‍යාංජන තුන දිහා බලාගෙනම මම හිතුවා.පරිප්පුයි ගෝව මැල්ලුමයි බීටුයි, හැමදාම එකම කෑම තුන.ඉදලා හිටලා දවසක සෝයා මිටි.මේවා කකා ඉගෙන ගන්නවට වඩා හොදයි කාන්තාරෙක කූඩාරමක් ගහගෙන වැලි බිස්නස් එකක් කරන් ජීවත් වෙන එක.කෑම පිගාන පේලියට තියලා තිබුන බංකු උඩ පස්ස පැත්ත ස්ථාන ගත කරලා වාඩි උනා වීතරයි අලුතෙන් ගත්තු Iphone එක නාද වෙන්න ගත්තා..
නෙද්දකින්..වෙලාවට මට මගේ ගැනම දුකයි..පාවිච්චි කරන්නේ iphone , android Mobile, ඒ උනාට කන්නේ රුපියල් තිහේ බත් එක.
"යූ අර් මයි පම්කින් පම්කින් හෙලෝ හනී බනී"
එක දිගට නාද වෙන ෆෝන් කට්ටේ සද්දේ නිසා මුලු කැන්ටිම පුරාම ඉන්න එව්වොන්ගේ අවධානේ මා වෙත ලගා වුනා.අම්මපා නිදහසේ කෑම එකක් වත් කන්න නෑ..
අඩේ...කෑම වගේද කෝල් එක කිව්වලු..හසිනිගෙන් කෝල් එකක්..මගේ හිතේ රස නහර පිනා ගියා.
"හෙලෝ..කියන්න නංගි.."
හෙනම පැණි ස්වරයකින් මම එයාව ඇමතුවා.
"මට අයියව Meet වෙන්න ඕන"
"කවද්ද? කොහේදිද? මොකටද?"
මමත් ඉතින් බියංකාර වෙලාම ඇහුවා.සමර විට මේ කතාව එලකිරියෙන් ඉවර කරන්න පුලුවන් වේවි.මේ දවස එනකල් මම කොච්චර කල් බලාගෙන ඉදියද.
"අද, මේ දැන්..හම්බුනාම කියන්නම් මොකටද කියලා."
"හරි හරි..කොහේටද එන්න ඕන..? "
කෑම එක කනවට වඩා මට සිහිය තිබුනේ හසිනිව හම්බෙන එක ගැන.
"Milk Bar එක ගාවට,ඉක්මන්ට එන්න අයියේ"
ඒ අන්තිම වචන ටික කියපු විදිහට මට පියාඹලා යන්න හිතුනා..ඒත් පියාඹන්න බෑ නේ මට.අනික මේ සරමකුත් ඇදගෙන..හොදට හිටී...
කෑම එකත් පැත්තකට දාලා දඩ බඩ ගාලා කාමරේට දුවලා ගියා.තිබුන හොදම ඩෙනිම් කලිසම ( මල්ලිගෙන් උස්සපු කලිසම ) ඇදගෙන ඒකටම හරියන ටී ශර්ට් කෑල්ලක් දාගත්තා.කොන්ඩෙත් ඩිංගක් වතුර ටිකක් ගාලා හදා ගත්තා.මමත් දැන් හෙනම බොලද වේගෙන එනවා වගේ.. ආදරේ කරද්දී හැමෝම එහෙමයිලු..
අල්විස් පොකුණත් පහු කරලා පාර දිගේ මම හෙමීට ඇවිදගෙන ගියා.
අල්විස් පොකුණත් පහු කරලා පාර දිගේ මම හෙමීට ඇවිදගෙන ගියා.
ඇවිදගෙන යන්න මට දැන් අරමුණක් තියෙනවා.වෙනදට නොතිබුන විශ්වාසයක් මට මගේ ගැන තිබුනා.බලන් ඉදපු කෙනෙක්ට ඒක පේන්නේ නැතුව ඇති.මොකද මම කණ්නාඩි දෙකත් දාගෙනමයි ඉදියේ.
Milk bar එක අයිනේ තියෙන පුංචි බංකුවක එයා වාඩි වෙලා ඉදියා.ඇගටම තදවෙන්න ඇදගෙන හිටපු ඩෙනිමයි ඊටම හරියන සුදුපාට කමීසයයි එයාගේ ලස්සන තවත් වැඩි කරනවා.කොන්ඩේටත් මොකක්ද අලුත් දෙයක් කරල.
වෙනදට හසිනිගේ ලස්සන කියාගෙන යද්දී කොහොම හරි මොකක් හරි කියලා මග ඇරපු මම අද ඒ ලස්සන කිසිම ගානක් නැතුව කියාගෙන යනවා.මේ කතාවේ දවස් හැගීම් ඔක්ම එක මොහොතකින් වෙනස් වෙනවා
"සහන් අයියා"
එහෙම කියාගෙනම හසිනි නැගිට්ටා.දුවලා ගිහිල්ලා එයාව තුරුල් කරගන්න තියෙනව නම්.හෝව්...ඉක්මන් නොවී හිටපන් හිත.ඒකට උඹට කවද හරි කාලයක් ඒවි.
"නංගි, ඇයි හදිස්සියේම"
"ප්‍රශ්නයක් අයියේ.ලොකු එකක්"
කියාගෙන්න බැරි දේවල් හිතේ තියෙද්දී මොන කෙල්ලත් හැසිරෙන්න ඔහොමයි.
"ප්‍රශ්නේ විසදගන්න කලින් මම මොනව හරි අරන් එන්නම්"
එහෙම කියාගෙනම milk bar එකේ කවුන්ටර් එක ලගට ගිහිල්ලා රුපියල් 30 අයිස්ක්‍රීම් දෙකක් ගත්තා.දවල්ට කන්න සල්ලිත් නෑ.ඒත් කන්නේ අයිස්ක්‍රීම්.
"ඉතින් කියන්න, මොකක්ද ප්‍රශ්නේ"
"අයියා ලියන කතාව ගැන ප්‍රශ්නයක්"
මලා..එතකොට තමා මතක් උනේ සති දෙකකින් විතර කතාව ලියලා නෑ කියලා.මොනා කරන්නද..කතා ලියන්නයි ඉගෙන ගන්නයි දෙකක් කරන්න බෑ නේ.
"මේ ඉරිදා තව කොටසක් දාන්න ඉන්නේ නංගි"
මම තව කොටසක් කියලා එයාට කිව්වේ මේ කතාව හය වෙනි කොටසින් ඉවර කරන්න හිතාගෙන නෙමේ.මේ කතාවේ තව කොටස් තියෙනවා.තව ගොඩාක් කොටස් තියෙනවා.ඒත් මොකක් හරි කරුමෙකට මතකය කියලා කොටසක් ලියන්න අරගෙන හැමදේම මම පටලවා ගත්තා.වර්ථමානෙත් එක්ක කතාව ලියාගෙන යද්දී වෙනසක් වේවි කියලා හිතුවා.ඔව්..ඒක වෙනසක් උනා..ඒත් ඒකම ප්‍රශ්නයකුත් වෙනවා.
"ඊලග කොටස නෙමේ අයියේ.ඒ කතාවේ අයියා මගේ ගැන ලියව විදිහට මම කැමති නෑ"
"මොකක්ද.? පණ්ඩිත කෙල්ල කියලා කියපු එකද? ඉතින් මම දැන් එහෙම ලියන්නේ නෑ නේ"
"නෑ නෑ...අයියට මගේ ගැන interest එකක් තියෙනවා කියලා හිතෙන විදිහට ලියන එක"
"ඉතින් එහෙම එකක් තියෙනවනේ"
මට එකපාරටම එහෙම කියන්නත් හිතුනා.ඒත් කෙල්ලගේ හිතේ තව මොනවදෝ තියෙනව වගේ.
"ඔයා ලියන කතාව නිසා මට හැමොමලා විහිලු කරනවා අයියේ,එයාලා හිතන්නේ ඔයයි මමයි අතරේ afire එකක් තියෙනවා කියලා"
ඒ විහිලුව ඇත්තක් වෙනව නම්...
"මට නම් ඒකේ ප්‍රශ්නයක් නෑ..ඒත් සඳුන්"
"සඳුන්?"
මම පුදුම වෙලා ඇහුවා..සත්තයි මම පුදුම උනා.
"ඔව් අයියේ..සඳුන්..එයා තමා කිව්වේ අයියත් එක්ක මේක කතා කරන්න කියලා.දැන් එයා මෙතනට එයි."
අයිස්ක්‍රීම් එකත් දියවෙලා බිමට වැටෙන්න යනවා වගේ.හැම කතාවකම කතානායිකාවගේ යාලුවට කොල්ලෙක් නෑ කියන කතාව බොරුවක්..ඒක පට්ටපල් බොරුවක්..එහෙම වෙන්නේ සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චිලා ලියන නවකතාවල විතරයි කියලා මට අමතකම වෙලා ගියා.දෙයියනේ..මම ලියන්නේ සැබෑලෝකයේ කතාවක්.මේක මට වෙච්ච කතාව.ඉතින් මම එහෙම හිතුවේ කොහොමද.මේක මම කලින් දැනගෙන ඉදිය නම්..මතකයට බම්බුහැහිලා ගිය දෙන්..
හිතුවිලි අස්සේ හිරවෙලා ඉන්දැද්දි හසිනිගේ මූණේ හිනාවක්..මම එයා හිනා වුනේ ඇයි කියලා පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවා.ඔව්..ඒ සඳුන්...
සඳුන් අපින් දෙන්නා අතරට ආවා..ඒ දෙන්නා මගේ ඉස්සරහම අතින් අල්ලගත්තා.
"මේ ඉන්නේ සඳුන් අයියේ.එයා මෙඩිකල් ෆැකල්ටි එකේ."
හසිනි හිනා වෙනවා..මමත් බොරුවට හරි හිනා වෙනවා,කණ්නාඩි දෙක දාගෙන නිසා මම අඩනවා කියලා කාටවත් පේන්නේ නෑ.
මම මේ ලියාගෙන යන විදිහ බොලදයි කියලා ඔයාලා කියාවි.ඔව්...මේක හෙනම බොලදයි..ඒත් එතන ඉදියේ මම..ඒකේ වේදනාව දන්නේ මම..ඉතින් මට බොලද වෙන්න ඉඩ දෙන්න..ගොඩාක් බොලද වෙන්න ඉඩ දෙන්න..
එයාලා දෙන්නා මොන මොනවද කිව්වා..මමත් ඔහේ අහගෙන ඉදියා.අයිස්ක්‍රීම් එකත් දියවෙලා අත දිගේ පහලට වැටෙනවා.මම මෝඩයෙක් වගේ හිනා වෙවී බලාගෙන ඉන්නවා..
විනාඩි පහලවකට විතර පස්සේ මම ආයේ එන්න හැරුනා. ගජසිංහ පාලම ගාවට වෙනකල් අරමුණක් නැතුව ඇවිල්ලා නිකමට හැරිලා බැලුවා..මම අරන්දීපු අයිස්ක්‍රීම් එක දෙන්නත් එක්කම තුරුල් වෙලා රසකර කර කනවා..අමාරුවෙන් හරි හිනාවෙලා මගේ ෆෝන් එක අරගෙන හසිනිට යවපු අන්තිම මැසේජ් එක මම යැව්වා...
"I'm very Sorry.Just Ignore Everything."
හිනැහෙමින් ඔය දෑත පටලවන් මුමුණන්න
බිම වැටුනු රොබරෝසි මල් මත්තේ ඇවිදින්න
කාටවත් නොපෙනෙන්න ඔය දෙතොල සිප ගන්න
සිහින මැව්වා මදිද ඔයා මට හිමි වෙන්න
වල පැත්තේ දවාලෙත් පෙම්වතුන් ඇවිදිනවා
මහ රෑට සීතලට උන් තුරුලු වී එනවා
පොද වැස්ස වැටුනාම කුඩ අස්සේ ගුලි වෙනවා
තාමටත් මගේ තනිය හන්තාන පුරවනවා
-සහන්/(මලිත්)-
