නුඹ රහසින් ඇවිත්....... ( අවසාන කොටස )

නුඹ රහසින් ඇවිත්.....( 1 වන කොටස )
නුඹ රහසින් ඇවිත්.....( 2 වන කොටස )
නුඹ රහසින් ඇවිත්.....( 3 වන කොටස )
නුඹ රහසින් ඇවිත්.....( 4 වන කොටස )
නුඹ රහසින් ඇවිත්.....( 5 වන කොටස )
නුඹ රහසින් ඇවිත්........(6 වන කොටස) 

නුඹ රහසින් ඇවිත්........(7 වන කොටස)

නුඹ රහසින් ඇවිත්........(8 වන කොටස)

           සුපුරුදු ලෙස නොවුනත් පන්තිය අවසාන විය..මාගේ කතාවද එතනින් අවසන් කර වෙනතක් බලා ගැනීමට මට හොදටම ඉඩ තිබුනි..නමුත් කතාව ඉවර නැත..ඔබට තව කියන්නට බොහෝ දේ තිබේ..මා මේ කතාව සම්පූර්ණ කල යුතුමය...ඔහු මා ඉදිරියේ තවත් කියවමින් සිටියේය...

               විභාගය ඔබටත් මටත් තරූශටත් නොදැනෙන්නම අවසන් විය.ඒ අතර කාලයේ සිදු වූ සිදුවීම් ගැන විස්තර කිරීම තේරුමක් නැති දෙයක් යැයි හැගේ.තරූශ සකුන්තල අනුත්තරා සහ ඉරේශා වැනි ලක්ෂයකට ආසන්න වූ දරුවන්ද උසස්පෙල ජීවන කඩයිමට බියෙන් යුතුව මුහුන දුන්නහ.

විභාග ප්‍රතිඵල ගැන ඔබට විශේෂයෙන් කිව යුතුය...

ආදරය ඉගෙනීමට භාදාවක් කර නොගත් සකුන්තල ගාල්ල දිස්ත්‍රිකයෙන් 37 වෙනි ස්ථානයට පත් වී සිටියේය..අනුත්තරා සාමාන්‍ය සාමාර්ථ තුනක් ලබාගෙන උසස්පෙල සමත් වී තිබ් තිබුනද විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රවේශයට සුදුසුකම් නොලැබුවේය.කෙසේ නමුත් ඉරේශා සුදුසුකම් ලැබුවාය.මේ කතාවේ ඉරේශාට දී තිබූ ඉඩ අඩු වුවත් ඇය සැබැවින්ම දක්ශ දැරිවියක් වූවාය...

මොවුන්ගේ ප්‍රථිඵල ඔබට වැඩකට නැති බව මම දනිමි...

තරූශ පෙරේරා නොහොත් රස්තියාදුකාරයෙකුව සිටි කතානායකයා...ගාල්ල දිස්ත්‍රිකයෙන් 9 වෙනි තැන ලබා කොළඹ වෛද්‍ය පීඨයට තේරී තිබුනි.ඔව්...ජීවිතය හරිම පුදුමාකාරය...මීට බොහෝ කලකට පෙර රස්තියාදුකාරයෙකුව සිටි අයෙකු ගැන ඔබට මම කීවා මතක ඇතැයි සිතමි...මේ ඔහුය..ඔහුමය...

කාලය ගත වී ගොස් ඇත...

මම සෙමෙන් ඉදිරිය බැලුවෙමි...උපැස් යුවලට යටින් පෙර තිබූ බොර පැහැ දෙනෙත් යුවල දිලිසෙමින් තිබුනි..පිලිවෙලකට පීරා නොතිබූ කෙස් රොදක් නලලට වැටී සුලගට ඒ මේ අත

වැනේ.

තම දීර්ඝ කතාව අවසානයේ ඩොක්ටර් තරූශ පෙරේරා සුසුමක් හෙලුවේය.

සමාවන්න... ඔහු නිකම්ම ඩොක්ටර් තරූශ පෙරේරා නොව විශේෂඥ වෛද්‍ය තරූශ පෙරේරා විය.

 "ඩොක්ට, පේශන්ට සිහිය ආවා"

 කඩි මුඩියේ දොර හැරගෙන පැමිනි හෙදිය කීවාය...

"යමුද බලන්න උඹේ ජීවිතේ වෙනස් කරපු සුරංගනාවිව..."

මම ඔහුට ඔච්චමට මෙන් කිවෙමි...

සිනහවකින් පිලිතුරු දුන් තරූශ නැගි සිටියේය..අප වෛද්‍ය ජීවිතයේ දී කොතරම් කිට්ටු මිතුරන් වුවත් මේ සිද්ධිය ඔහු කෙදිනකවත් මට පවසා තිබුනේ නැත...

ජීවිත වෙනස් කරන්නේ ආදරයයි...මම වාට්ටුව වෙත යමින් සිතුවෙමි...

  අනුත්තරා ඉපල්වත්ත...ලෙඩාගේ ඇදේ එල්ලා තිබූ වෛද්‍ය වාර්ථාව මම කියවා බැලුවෙමි.අනුත්තරා දිසානායක ඉපල්වත්ත වී සිටියාය...ජීවිතය හරිම පුදුමාකාරය..ආදරය ඊට වඩා පුදුමාකාරය.

බය වන්නට දෙයක් නැත..සියල්ල යහපත් ය.

තාරුන්‍ය පසු කරමින් සිටියත් අනුත්තරා සැබැවින්ම සුන්දර වූවාය.රස්තියාදුකාරයෙකුගේ සිත ආදරයෙන් උමතුකීරීමට ඒ ලස්සන ප්‍රමානවත්ය...

කෙදිනකවත් දැක නොතිබූ කෙනෙක් දෙස බලන්නාක් මෙන් තරූශ ඒ සුන්දරත්වය විදිමින් සිටියේය...

මම ඔහුට භාදා කලමි..

"තත්වය සාමාන්‍යයි.අපි දැන් යමු නේද ඩොක්ට"

"හ්ම්ම්ම්...යමු"

රෝහල් වැරෙන්ඩාව දිගේ අපි පිය මැන්නෙමු....

වැඩි දුරක් ඇවිදයාමට අපට හැකියාව ලැබුනේ නැත...

 "doctor..do you have a moment to talk about Anuttara please"

පසු පසින් නැගුනු හඩ අපගේ ගමන නවතාලීමට සමත් විය.

"yes sure" 

මටත් පෙර තරූශ පිලිතුරු දුන්නේය...

"මම තරංග ඉපල්වත්ත"

ඔහු අත දිගුකලේය...

ඒ නම අසා පුරුදුය...ඒත් කොහේදීද.....මම මතක් කිරීමට උත්සහා කලෙමි...

නමුත් පිලිතුර ඔහුගෙන්ම ලැබුනි...

"මම මම සුළග F.M එකේ මීඩියා කෝඩිනේටර් විදිහට වැඩ කරනවා..අනුත්තරා කියන්නේ මගේ වයිෆ්.එයාට දැන් කොහොමද කියලා දැනගන්න පුලුවන්ද ඩොක්ට"

 ආදර කතා හරිම පුදුමාකාරය..කතා ලියන්නෝ සැමවිටම ලියන්නේ විවාහයකින් කෙලවර වෙන ආදර කතාවන් ය..ඒත් මාගේ කතාව එසේ නොවන බව මම කොතෙකුත් කීවෙමි.ඔබ සැම අත්විදිනා ජීවිත වෙල ඇත්ත මෙය නොවේදැයි මදක් නතර වී සිතන්න...

සකුන්තල කොහේ දැයි මම නොදනිමි.මම තබා තරූශ වත් එය නොදන්න බව මට හැගේ..

සියල්ලෝම විසිර ගොසිනි...ජීවිතය හරිම පුදුමාකාරය....

"බයවෙන්න එපා..ඇක්සිඩන්ට් එක නිසා දකුනු කකුලේ අස්ථියකට හානියක් වෙලා තියනවා.ඒක නිසා මාස තුනක් විතර එක තැනට වෙලා ඉන්න වේවි.ඒ ඇරෙන්න කිසිම ආබාධයක් නෑ..."

ඉපල්වත්ත මහතා සුසුමක් වාතලයට මුසුකලේය....

'තෑන්ක් යූ ඩොක්ටර්..තෑන්ක් යූ වෙරි මච්" 

අපි නැවත එන්නට පිටත් වීමු..ඒ අතර ඉපල්වත්ත මහතා දුරකථනයෙන් අමතනු යාන්තමට ඇසේ...

"බය වෙන්න එපා චූටි දුව..අම්මිට දැන් හොදයි...තාත්ති අම්මිව අරන් ඉක්මනට එනවා..."

ඔව්...ජීවිතය පුදුමාකාරය....සැබැවින්ම පුදුමාකාරය...... 

මේ සියල්ලට වඩා තරූශගේ මුහුනේ හැගීම් පුදුමාකාරය...ඔහු තව දුරටත් ආදරවන්තයෙක් නොවේ...ඔහු ආදරවන්තයෙක්ව සිටියේය..ඒ ආදරය ඔහුට ලැබුනේ නැත..ඔහුට තමා සකුන්තලට වත් ලැබුනේ නැත..පාසල් කාලය අවසානය සියල්ලෝ තැන් තැන් වල විසිර යද්දී ඔවුන්ගේ ආදරකතාවන්ද සුලගට මුසුවී ඔහේ පාවී යයි...

 

"සහන්..හෙට මොකද කරන්නේ...වැඩක් නැති නම් හෙට අපේ ගෙදර ලන්ච් වලට වරෙන්...නුවංගි නිතරම කිය කිය ඉදියේ උඹලට හොදට ට්‍රීට් කරන්න ඕන කියලා..."  තරූශ සිනහසෙමින් කියයි....

 

ආදරය හරිම පුදුමාකාරය..එය ඇතිවන්නේද එක්වරක් නොවේ....තරූශට ජීවිතය වැරදුනේද නැත...අනුත්තරා ජීවිතය වරද්දාගෙන තිබුනේද නැත..සකුන්තලද කොහේ හෝ සිට ජීවිතය ගොඩනගා ගන්නට ඇත...යතාර්ථය මෙය නොවේදැයි මගේ සිත ප්‍රශ්න කරයි...

 

මම ඔබට කතාවක් කීවෙමි....එය ඔබ කොතෙක් දුරට තේරුම් ගත්තා දැයි මම නොදනිමි...කතාව කීමේ වගකීම මම මෙතැනින් අවසන් කරමි...තරූශ මෙන් රස්තියාදුකාරයෝ බොහෝ දෙනෙක් මෙය කියවන්නට ඇත...

 

මම ඔවුන්ට අවවාදයක් දෙමි...අනුත්තරාලා ඔබට හිමි නොවුනා යැයි සිතා ජීවිතය පරාද කර නොගන්න...ජීවිතය ජය ගන්න..එදාට අනුත්තරාලා ඕනෑ තරම් ඔබ ගැන කතාවෙනු ඇත..මක්නිසාද යත් ඔබ තව දුරටත් රස්තියාදුකාරයෙකු නොවන බැවිනි...

 

 

විශේෂ ස්තූතිය.. - මහ රෑ තිස්සේ මාගේ බ්ලොගයේ තිබූ අවුල සොයාබලා එය සාදා ගැනීමට උදව් කල හිස් අහසේ සදරු අයියාට..ඊයේ රෑ නිදි මැරීම නිසා අද දින වැඩට යාමට නොහැකි වීම ගැන මාගේ බලවහ් ශෝඛය ප්‍රකාශ කරමි...ස්තූති වේවා!!!