හැඩට අදින යාචිකාව සහ අපි.... (සත්‍ය සිදුවීමකි)

 

මහනුවර ඉදලා මාතරට යන කෝච්චිය නිසා වෙනදටත් වඩා ගෙදර යන එක පහසුයි.අනිත් දවස් වලට වඩා කෝච්චියේ සෙනග පිරිලා ඉදියේ සති අන්තයේ දවසක් නිසා.

සෙනග අස්සෙන් මතු උනේ ගැහැනියක්.ඇගේ වම් අතේ ඔරලෝසුවක්,දකුණු අතේ ඉස්කෝලේ යන වයසේ පොඩි එකෙක්.කොල්ලා සපත්තු දාලා ලස්සනට ඇදලා හිටියා.ඇය ඇදලා තිබුනේ ලා රෝස පාට සායක්.ඒකටම හරියන හැට්ටයක්.පෙනුමෙන් නම් ඇය වැදගත් නෝනා කෙනෙක්.

කෝච්චි පෙට්ටිය දිහා එක පාරක් බලපු ඇය කතා කරන්න ගත්තා.

"අම්මේ තාත්තේ..මේ ඉන්නේ මගේ පුතා,

බලන්න එයා ඇදලා ඉන්න ලස්සන.එයා ඉස්කෝලෙත් යනවා.එයාට හොදට ඉගෙන ගන්නත් පුලුවන්.හැමදාම පන්තියේ පලවෙනිය.පෙන්නන්න පුතේ ඔය රිපොට් එක මේ මාමලා නැන්දලට..මේ බලන්න,මමත් ලස්සනට ඇදල ඉන්නේ.පරන වැරහැලි අදින්න මට ඕන කමක් නෑ.මගේ අසරණ මහත්තයාට අංශභාගේ හැදිලා.ඒ උනාට එයත් ලස්සනට අදිනවා.හැමදාම මම මගේ මේ අත් දෙකෙන් එයාව හෝදනවා.ඊට පස්සේ කවනවා.අපිට කෑමෙන් බීමෙන් අඩුවක් නෑ..මගේ මේ කටින් පොඩි එකා පල්ලා කියලා කවදාවත් බොරු කියන්නේ නෑ නෝනා මහත්තයා..අපි ජීවත් වෙන්නේ ඔයාලගේ පොඩි ආධාරයෙන්.රුපියලක් උනත් අපිට වටිනවා.අපිට දුන්නට පව් සිද්ද වෙන්නේ නෑ..අපි ලස්සන පවුලක්."

ඇගේ කතාව ඉවර වෙනවත් එක්කම පොඩි එකා අත දික් කරගෙන කෝච්චි පෙට්ටිය මැද්දෙන් එනවා.දහයේ විස්සේ කොල අතරට පනහේ සීයේ කොලත් නිකම්ම වැටෙනවා..

ඔව්..ඒ පවුල හිගා කාලා හරි ලස්සනට ඉන්නවා.

ඒත් දෙවියනේ අපි?

(සත්‍ය සිදුවීමකි.)