රත්ගමයා සහ මරණ තුනක්...............

    

හමුදාවට ගිහින් ආවට පස්සේ ලියන්න උනේ එක ලිපියයි.බ්ලොග් එකත් පාලුවට ගිහින්.ලියන්නේ මොනවද කියලා හිතාගන්න බැරුව ඉන්නකොට පොඩි පොඩි සිද්දි ටිකක් ඔලුවට ආවා..

ජීවිතේ කියන්නේ හරිම පුදුම දෙයක්.මැරෙන්න කොච්චර ඕන උනත් මැරෙන්නේ නැති මිනිස්සු වගේම මැරෙන්න හිතපු නැති වෙලාවල් වලදි මැරෙන්න උන මිනිස්සුත් අපි අතරේ ඕන තරම් ඉන්නවා...

              ඔන්න ඔහොම සිද්දි තුනක් මගේ ජීවිතේදිත් වෙලා තියනවා.ඒතුනම ගොඩක් පොඩියට ලියලා දාන්නම්.

     පලවෙනි සිද්දිය වෙනකොට මට වයස අවුරුදු හයක් විතර වෙන්න ඇති.ඉස්සර අපේ ගෙදර තිබුනා පාලුවට ගිය ලිදක්.ඕකේ වතුර පිරිලා තිබුනා.ලිද වටේටම කටු කම්බි වැටක් බැදලා තිබුනේ.

පුංචි රත්ගමයා ඒ දවස්වල ගොඩක් ආසයි බයිසිකල් පදින්න.මහා වේගෙන් පැදෙගෙන ඇවිල්ලා බිම වැටිලා අතපය කඩා ගන්න පුදුම අමාරුවක් තමා තිබුනේ.

         ඔන්න ඉතින් මම බයිසිකලෙත් හයියෙන් පැදෙගෙන බෙල් එකත් ගහගෙන ලිදගාවින් යන්න එනවා.මගේ අවාසනාවට හරි බයිසිකලේ වාසනාවට හරි පත කලු ගලක් පාර මැද්දේ.පාරේ තියන ගල් බල බල කවුද ඉතින් බයිසිකල් පදින්නේ.(කලු ගල්) .මමත් ඉතින් ආපු වේගෙන්ම කලු ගල උඩින් රෝදේ තිබ්බා.මට පාලනය කරගන්න බැරි උන බයිසිකලේ මාවත් ඇදෙගෙනම ලිද පැත්තට ඇදිලා යනවා.මටත් කරගන්න දෙයක් නෑ.බ්‍රේක් ගහන්න හිතෙන්නෙත් නෑ..කඩාගෙන බිදගෙන ගියපු මමකෙලින්ම අර කටු කම්බි වැටේ පැටලුනා.

                        බයිසිකලේ ලිදේ කට ලග නැවතුනත් මගේ කකුල කටු කම්බි වැටේ ඇමිනිලා තියෙන්නේ.කම්බි වැටත් එක්කම මම ලිදට වැටුනා.කටු කම්බි කකුලේ පැටලිලා තිබුන නිසා මාව වතුරට වැටුනේ නෑ.ලිද ඇතුලේ ඔහේ එල්ලෙනවා.කකුලෙන් ලේ වැක් කෙරෙනවා.පොඩි එකා කාලේ බර නැති නිසා එල්ලි එල්ලි ඉන පුලුවන් උනා.මම මහ සද්දෙට මොර තියනවා.ලග පාත මොකෙක් වත් නෑ.වතුරට වැටුනොත් මම කපෝතියි.මගේ වගේ දෙගුනයක් වතුර පිරිලා ලිදේ.

          කොහොම හරි විනාඩි පහක් විතර කම්බි වැටේ ඇමිනිලා ලිද ඇතුලේ එල්ලි එල්ලි ඉදියා.පාරේ යන්න ගිය මනුස්සයෙක්ට සද්දේ ඇහිලා තමා මාව බේරගත්තේ.ඉස්පිරිතාලේ ගිහින් පිට ගැස්මට ඉන්ජ්ක්ෂනුත් ගහලා ගෙදර එක්ක ආවේ.අවුරුද්දක් විතර යනකල් මට ගෙදරින් බයිසිකල් තහනම් උනා.ඔන්න ඕකයි පලවෙනි සිද්දිය,..

දෙවනි එක වෙනකොට මම නමය වසරේ.

   හැමදාම ඉස්කෝලේ ගියේ කෝච්චියේ.මොකද කෝච්චියේ ඉස්කෝලේ යන එක ලේසියි.බස් එකේ ගියොත් බස් දෙකක යන්න ඕන.

        එදා කෝච්චි තිබුනේ නෑ.ස්ට්‍රයික් එකක් නිසා වෙන්න ඕන.ඉතින් මමයි මල්ලි දෙන්නම බස් එකේ යමු කියලා කතා වෙලා රත්ගම හන්දියෙන් ගාල්ල බස් එකක් නැග්ගා.බස් එක තනි දොර තියන පොඩි රෝසා බස් එකක්.පිසි පස්සේ හැම සීට් එකක්ම පිරිලා.ඩ්‍රයිවර් ලග ශීට් එකයි ඊට එකක් පස්සේ ශීට් එකකුයි විතරයි තිබුනේ.මොනා කරන්නද..මම ගියා ඩ්‍රයිවරා ලග ආසනේට.මලයා ඊට පස්සේ ශීට් එකේ.

            ඩ්‍රැයිවරා යනවා දැන් බස් එක ඇරලා දාගෙන.මූට තදියම.කොහොම කොහොම හරි ලයිට් හවුස් හෝටලේ ලගට වෙනකල් මූ කරදරයක් නැතුව ආවා.ඔහොම ඇවිල්ලා හෝටලේ වංගුවෙදි ඉස්සරහෙන් ගියපු කාර් එකකට ඉස්සර කරන්න බස් එක දකුනට කැපුවා.හුටා...කෙලියා නේද...පත කන්ටේනර් තඩියක් මූනටම.ආයේ ඉතින් මොන කතාද..පොඩි රෝසා බස් එකක මූනට කන්ටේනර් මූනක් සෙට් උනාම වෙන දේ හිතා ගන්න පුලුවන් නේ.

මම දැක්කේ කන්ටේනරේ ඉස්සරහට එනවා විතරයි.ඊට පස්සේ උනේ මොනවද කියලා දන්නේ නෑ.සිහිය එනකොට මම ඉදියේ ඉස්පිරිතාලේ ඇදක් උඩ.

          මල්ලි තමා පස්සේ මට විස්තරේ කිව්වේ.බස් එක කුඩුපට්ටම් වෙලා.මල්ලිට කරදරයක් වෙලා නෑ.මට එහා පැත්තේ ඉදපු අයියා එතනම මැරිලා.මාව එලියට ගන්න සෑහෙන ගේමක් දුන්නලු.අලවංගු දාලා ශීට් උස්සලා තමයි එලියට අරන් තියෙන්නේ.

ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් මගේ කකුලක් දෙකටම කැඩුනා.ඒත් මොකෝ.මම ජීවත් වෙනවනේ.

ඔන්න ඕකයි දෙවනි සිද්දිය.

        වෙනි එක ඉතින් අපි හැමෝම දන්නව නේ.2004 දෙසැම්බර් 26.සුනාමි දවස..ඒ ගැන විස්තරයක් කරන්න ඕන වෙන එකක් නෑ.සුනාමි කතා අහලම ඇති වෙලා ඇති නේ කට්ටියට..

           ඒක නිසා රත්ගමයගේ මරන කතා සැට් එක මෙතනින් නිමා වෙනවා,

          අප්පටසිරි.,..අමතක උනානේ...හතරවෙනි පාරටත් එකෙක් මාව මැරුවනේ.අර ඇගිල්ලා රත්ගමයා මැරුනා කියලා ගෙනිච්ච කට කතාව..ඒක තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවා...ඇගිල්ලට තියා කාටවත් රත්ගමයා ඩවුන් කරන්න බැරි උනා.

            මැරෙන එක කවද හරි කොහේදි හරි වේවි.ඒ දවස නොදැන් ඉන්න තරමට ජීවිතේ සතුටින් ඉන්න පුලුවන්.මැරෙන දවස දැන දැන ජීවත් වෙන මිනිස්සු කොච්චර විදවනවා ඇද්ද කියලා වෙලාවකට හිතෙනවා...

මොනා කරන්නද...අපි ඉපදෙන මැරෙන මිනිස්සු..මේ කිසිම දෙයක් යනකොට කවුරුත් ගෙනියන්නේ නෑ නේ... 
---------------------------------------------------------------------------------------

රත්ගමයා ලියූ අබිලික් ලව් ස්ටෝරි එක දැන් pdf එකක් ලෙස පිට වී ඇත..නුඹ රහසින් ඇවිත්....

                                             මෙතනින් බා ගන්න