මාස එක හමාරකට පසු - "කොමඩ් එකේ වාඩි වෙන හැටිද අමතකව ගොස් තිබේ.."

                                   හිමිදිරි උදයේ කුකුලා වෙනුවට කාගේදෝ ජංගම දුරකතනයක එලාර්ම් සද්දයෙන් මා දෑස් හැර බැලුවෙමි.
නොදකින්ය..තවම වේලාව පාන්දර 6 ය.මම නිදාගෙන තිබෙන්නේ පැදුරකය.ඒ මදිවාට එලාර්ම් එක මහා සද්දෙට ඇසේ.එහා පැත්තේ රෙද්දකින් වසාගෙන මොකෙක්දෝ එකෙක් නිදිය.


"කවුද යකෝ චාමර වීරසිංහගේ සිංදු වලින් එලාර්ම් තියන එකා.."


 මාගේ මිහිරි හඩින් එහා පැත්තේ එකා උඩ ගොස් බිම වැටුනේය (සිරාවටම උඩ ගියේ නැත ).ඌ එක් වරක් මගේ දෙස බලයි.නැවත ඇස් පිස දමා බලයි.ඉන්පසු මහ හඩින් සිනා සෙයි.
කොහේදෝ සිට පැමිනි බැජීලා තුන්දෙනෙකුත් දොර රෙද්ද මෑත් කර සාලෙට එබෙයි.ඉන් පසු උනුත් මගේ දෙස බලමින් සිනා සෙයි.මේක හරි මුද්දරස්පලමක් නේ යකෝ.මුන් නිකන් හිනා වෙන්නේ මම සරම නැතුව ඉන්නවා වගේනේ.


"හුටා!!!" සරම!!!!


හනිකට කොට්ටයක් තුරුලු කරගත් මම සරම හොයයි.ඉන්පසු සිනා සෙමින්ම එය ඇද ගනියි..
''හූ හූ.......ඔයාලා රැවටුනා නේ..මම ඒක් හිතලමයි කරේ'' ..
මා ලැජ්ජාවෙන් පවසයි..

කැම්පස් එකේ නිවාඩුවට ගෙදර යන්නට පැමිනි මා දැන් සිටින්නේ කොහේදැයි මට නොවැටහේ..ඊයේ රාත්තිරියේ පාටියක් තිබූ බව යන්තම් මතකය.පියවි සිහිය ඉර එලියත් සමග ස්ථාන ගත වෙමින් තිබුනි.

මා මේ සිටින්නේ නෙක්ටෝලෑ ගෙදරය.සිරාවටම ඊයේ පාටියක් තිබ්බේය..

සොදුරු අතීතය අමතක කල මම ගෙදර යෑමට මුව දොවා ගත්තෙමි.

යන්න කලින් අම්මට කියන්න ඕන මම ගෙදර එනවා කියලා.මාස එක හමාරකින් විතරනේ ගෙදර යන්නේ.හදිසියේ සිතට නැගුනු සිතුවිල්ලෙන් ඇන්ඩ්‍රොයිඩ් මෙහෙයුම් පද්දතිය සහිත මාගේ ජංගම දුරකතනයෙන් ගෙදර නම්බරය ඩයල් කලෙමි..


"හෙලෝ..."


එහා කෙලවරින් අම්මාගේ හඩ අසුනි...


"හෙලෝ....මම අද ගෙදර එනවා"


"මොකා...කවුද කතා කරන්නේ"
හෑ......මම නැවත නම්බරය දෙස බැලුවෙමි..නම්බරය හරිය..
ලෝකය ජුගුප්සාජනකය..මාස එකහමාරට වෙච්ච දෙයක්...


"හෙලෝ අම්මේ...මම මේ පුතා කතා කරන්නේ...ලොකු එකා...අර පේරාදෙණියේ ඉන්නේ...අන්න ඒකා.."


"ආ...උඹද...මොකටද කතා කරේ.."


"මම අද ගෙදර එන්න කියලා බැලුවේ"


"උඹට දැන්ද ගෙදරක් තියෙනවා කියලා මතක් වෙන්නේ"


"ආ,.......ඔව් නේ"


"මෙන්න පොඩි පුතේ අයියා කතා කරනවා"
(පසුබිමෙන් ඇහුන හඩක් ) 
"අයියා.. ඒ මොකෙක්ද? "


"හෙලෝ මල්ලියේ"


"ආ...උඹද.....උඹව අල්ල ගන්න තමා ඉදියේ..තෝ ගිය පාර කැම්පස් එකට යනකොට මගේ ඩෙනිමක් ඉස්සුව නේද...හොද හිතින් ඒක ගෙනත් දියන් අයියේ.."


"හරි හරි ඔක්කොම ගේන්නම්....
මේ ඒක නෙමේ මල්ලියේ..උඹ රට ඉදලා එනකොට සුදු අයියට මක්කද ගෙනාවේ"


"ආ...උඹට ගෙනාව නෑනෙක්"


"හුටා...මරු නේ ඕයි"


"නොදකින් රිලවා..මගේ ඩෙනිම අරන් ඉක්මනට වර..."
දඩාං... (දුරකතනය තිබ්බේය )


තත්වය දැන් සංසුන්ය..ගෙදර උන්ට ලාවට මෙන් මාව මතකය..
කෝකටත් කියා මම මාගේ හැදුනුම්පත උඩ සාක්කුවට දමා ගත්තෙමි.
ගාලු පාරට පැමින ගාල්ල කොළඹ බසයකට අත දැමුවෙමි...


"ගාල්ල විතරක් නගින්න"
කොන්දාපොර ටෝකක් දෙයි...


"අයියා රත්ගම නැග්ගට කමක් නැද්ද"


මා ඌට කොලොප්පමක් කලෙමි..
රත්ගම නොනවත්වන බස් එකක් නැත...නොනවත්වා ගියොත් ඊලග දවසේ ඒ බස් එක පාරේ යන්නේද නැත..


කොන්දා අපහසුතාවයට පත්වේ..
"නගින්න මහත්තයා" යැයි කට පුරා පවසයි..
අක්බාර් හෝල් එකේ කැන්ටිමේ වැඩ කරන සෙට් එක් හැර පිට එකෙක් මහත්තයා යැයි කියනු ඇසුනාමය..

කෙසේ හෝ බස් පැය දෙකක ගමනකින් පසු ගෙදර දොර ආසන්නයට පැමිනියෙමි...


"ටක් ටක් ටක්"


"අපෝ....අන්න අරූ ඇවිල්ලද කොහේද..ඕකගේ බෑග් චෙක් කරන්නේ නැතුව ගෙට ගන්න එපා..මගේ අතේ බදින ඔරලෝසුවටත් විදින්න ඇත්තේ ඕකා තමා"
මල්ලී ගේ ඇතුලේ සිට කෑගසනු ඇසේ


නොදැනුවත්වම මගේ දකුනු අත වම් අත වෙත ගොස් අතේ බැද තිබූ ඔරලෝසුව ගලවා දමූයේය..

"අනේ පිස්සුද මල්ලී..මම ගත්තේ නෑ"


"පිස්සුද ඕයි...ලොකු අයියට මොකටද තමුසෙගේ ජරා ඔරලෝසු"


එසේ කියමින් කවදත් මාව බේරාගන්නා චූටි මල්ලී හනික පැමින දොර ඇරියේය...
හැමදාම මෙන් මාව බේර ගැනීම වෙනුවෙන් ගෙවන ලද රුපියල් 20 කොලය අතේ ගුලි කිරීමෙන් පසු ඔහු තවත් මාව වර්නනා කිරීම අරඹන ලදී..

මාස එක හමාරට ගෙදර බඩු මුට්ටු ද අමතක වී ගොසිනි.ටොයිලට් එක ඇති පැත්තද අමතක ගොස්ය..ඒ මදිවාට කොමඩ් වල වාඩි වෙන ආකාරයද අමතකව ගොස් ඇත.

හොස්ටල් එකේ පුරුද්දටදෝ,නිදා ගෙන නැගිටිමෙන් පසු රුපියල් තුනකුත් අතේ ගුලිකර අම්මා වෙත ගොස් ප්ලේන්ටියක් ඉල්ලා ගුටිත් කන්නට ගියේය..

මේ ජීවන චක්‍රය මේ මස් 18 වන දා තෙක් සිදුවනු ඇත..ඉන් පසු නැවතත් නැවත නැවතත් මෙයම සිදු වනු ඇත....

ප.ලි = සැප්තැම්බර් මාසේ ඉදලා වැඩිය පෝස්ට් දාන්න උනේ නෑ..දැම්මත් දැම්මේ මෙලෝ රහකට නැති ඒවා...මේ පාර යන්න කලින් ඩේටා කනෙක්ශන් එකක් ගන්න ඕන..එතකොට ඉතින් පුරුදු අසික්කිත අලුගුත්තේරු අප්‍රිය කතා දාන්න පුලුවන් වෙයි..රැදී සිටින්න..බ්ලොග් අවකාශයේ කුප්පම කතා ඇතුලත් අප්‍රියම බ්ලොගය සමග