රොබරෝසියා මල්....

මුලු කැම්පස් එක පුරාවටම රොබරෝසියා මල් පිපිලා පුදුම ලස්සනක් තියෙන්නේ.රෝස පාටින් පාට වෙච්ච රොබරෝසියා ගස් උඩින් පේන හන්තාන කන්ද චිත්‍රයකට අදින්න ඇත්නම් කියලා මට් හිතුනේ පාරක් දෙපාරක් නම් නෙමේ.


"මලිතු මෙන්ටලේ"


කිරි හලේ බංකුවක් උඩට වෙලා ඒ ලස්සන බල බල ඉදපු මගේ ඇස්,කටහඩ ආපු දිහාවට හෙමීට යොමු උනා.රොබරෝසියා මලේ රෝස පාටට හුරු ස්කර්ට් එකක් ඇදලා ඉදපු ඔයාවත් මට පෙනුනේ රොබරෝසියා මලක් වගේ.ඒ ලස්සන වැඩි වෙලාවක් බලාගෙන ඉන්න ලැබෙන්නේ නැ කියලා හිතට දැනෙනකොට මට ආවේ දුකක් එක්ක කේන්තියක්.


"මොනවද මෙච්චර වෙලා කරේ,විනාඩි 20ක් පරක්කුයි.ඊලග Lecture එකට තව විනාඩි 40යි තියෙන්නේ.ඔයාට නම් ගානක් වත් නෑ."


එයා පරක්කු උන හේතුව අහන්නෙත් නැතුව මම බැනගෙන බැනගෙන ගියා.රොබරෝසියා මල් හැමදාම රෝස පාටින් ලස්සනට පිපෙනවා වගේම එයාගේ මූනේ තිබුන රෝස පාටත් කිසිම වෙනසක් නැතුව ඒ විදිහටම තිබුනා


"අයියෝ.අද Lecture එක විනාඩි 10ක් වැඩිපුර කරා.සයන්ස් එකේ වගේ නෙමේ ආර්ට් එකේ Lectures තියෙන්නේ.ඒක මම කලිනුත් කියලා තියෙනවනේ Mr.Science "


"ඔන්න පුරුදු විදිහටම කච බචේ පටන් ගත්තා..ඔක්කොම ආර්ට් කාරියෝ ඔහොමයි.මොනවද ඉතින් හිටගෙන බලගෙන් ඉන්නේ.මෙතනට වෙන කෙල්ලෙක් ඇවිල්ලා වාඩි වෙන්න කලින් ඇවිත් වාඩිවෙන්න"


ඒ වචන ටික මම කිව්වේ වෙනද වගේම හුරතල් විදිහට ඉනට අත් දෙක තියාගෙන ඇදකරගෙන ඉන්න ඔය ඇස් දෙක දිහා බලන්න හිතාගෙන.ඒත් ඒ ඇස් වෙනදා වගේ නෙමෙයි.පුදුම විදිහට පොඩි වෙලා තිබුනා.පරවෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙන රොබරෝසියා මල් වල තියෙන රෝස පාට ටිකෙන් ටික අඩුවෙලා ගිහින් සුදුපාට මතු වෙනවා වගේ ඔයාගේ මූනේ තිබුනු රෝසපාටත් අඩුවේගන එනවා..



"අපරාදේ මලිතු,ඔයාට තිබුනේ ආර්ට්ස් කරන්න.එහෙනම් ඔයත් Art Faculty එකේ.මමත් Arts එකේ.එහෙනම් අපි දෙන්නට හම්බෙන්න කිසිම ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ නෑ නේ"


"ඉතින් Miss.Arts , මම සයන් කරාට කලාකාරයෙක් වගේ නේ.ඒකනේ බකමූනියකගේ වගේ තියෙන ඔයාගේ ඔය මූනයි,ගිරා හොටයක් වගේ තියෙන ඔයාගේ ඔය චූටි නහයයි ගැන මාරම ලස්සන කවි ලියලා ඔයාට දෙන්නේ"


"ඔය ඉතින්,ඔයාට ගානක් වත් නෑ.හැමදේම විහිලුවට ගන්න එප මලිතු"


"විහිලු නෙමේ ලිහිණි,මේ අහන්නකෝ..ඇත්ත..මම Science කරේ.එහෙම කියලා මම ඔයාට ආදරේ කරන්නේ අවකලනයෙන් වත් නිව්ටන් නියම වලින් වත් නෙමේ.ඒ වගේම ඔයා මට ආදරේ කරන්නේ ජර්මන් භාෂාවෙන් වත් දේශපාලනයෙන් වත් නෙමේ.ඒක මේ මුලු කැම්පස් එකටම පොදුයි "


"අපි දැන් යමු.ඔයාට Lecture එකට යන්න පරක්කු වෙනව නේ."



"දැනටමත් පරක්කුයි.අදවත් අපේ Faculty Common එකෙන් කන්න එනවද Miss.Arts"


"අම්මෝ...මම කියලා තියෙනව නේ..ඔයා ඇර වෙන Science තියෙන තැනක මම ගෑවෙන්නෙවත් නෑ"


"කවුද හලෝ කිව්වේ එතනට ගිහින් එක එක්කෙනාගේ ගෑවී ගෑවී කෑම කන්න කියලා..වාඩි වෙලා කන්න යමු..මට පරක්කුයි නේ අද..."


මම එහෙම කිව්වේ මට පරක්කු නිසාම නෙමේ..ලිහිනිවත් අරගෙන අපේ ෆැකල්ටි කොමන් එකෙන් බත් කටක් කන්න තිබුනු ආසාව නිසා.


"මට බෑ..පුරුදු විදිහටම ගෙම්බා එකට කන්න යමු...කෝ නැගිටින්න..පරක්කු නම් දුවලා යමු..මගේ පස්සෙන් දුවගෙන එන්න"

ඔයා දිව්වා..මාව දාලා ගොඩක් දුර දිව්වා..

කිරිහල ගාව තියෙන රොබරෝසියා ගහේ මල් තුන හතරක් එක පාරට හුලගට පාවෙලා ගිහින් බිමට වැටුනා..හිතුවට වඩා ඉක්මනට වසන්තය ඉවර වෙයි වගේ..

පහුගිය අවුරුදු හතර පුරාවටම කිරිහල ලග තියෙන බංකුවට වෙලා රොබරෝසියා ගහෙන් වැටෙන මල් දිහා බල බල දෙන්නා දෙන්නා ගුලි වෙලා එක අයිස්ක්‍රීම් එකක් බෙදාගෙන කනවා.ඒත් මම  ඒ බංකුවක් උඩටම වෙලා,අවුරුදු හතරක් තිස්සේ ඔයා ඒ දුවගෙන ගියපු හැටි මතක් කරලා තාමත් විදවනවා..

ජීවිතේ හරිම පුදුමයි කියන්නේ ඒකයි.කලාකාරයෙකුට විද්‍යාව දැනගන්න අයිතියක් තියෙනවා වගේම විද්‍යාව කරපු මට කලාවට ආදරේ කරන්න ඉඩක තියෙනව නේද..
ඉස්සර වගේම තාමත් මේ ගස් වල රොබරෝසියා මල් පිපෙනවා.ඒවගේ ලස්සන දැක්කම කොල පුරවලා ලියන්න තරම් කවි සිතුවිලිත් මට එනවා..
ඒත් ඒවා ලියලා දුන්නම ආදරෙන් කියවපු ඔයා අද මගේ ලග නෑ...Miss.Arts...ඔයා අද කොහේද?.



ආදරණීය  රොබරෝසියා මලේ,
උපතේ සිට විපත තෙක්...
පරපරාගනයේ සිට ස්වපරාගනය තෙක්........
මුදුන්මුලේ සිට කේශනාලිකා තෙක්.... 
නුඹ ගැන ලියන්නට හැකිසේම මට,
වසන්තයට පෙරම පීදී එන
නුඹේ ඔය රෝස පෙති ගැනද
ලියන්නට හැකි බව.......
නුඹ මෙන්ම,
ඇයත් දැනගෙන සිටියා නම්........
                                                    ----- මලිතු ----